Η κβαντική περιγραφή του σύγχρονου Ελληνικού κράτους

Τον τελευταίο καιρό η αλήθεια είναι ότι περνάω δύσκολες στιγμές όταν βρίσκω λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Οι μέρες της αναχώρησης προς Σιγκαπούρη πλησιάζουν πολύ γρήγορα και ευτυχώς το διάβασμα πάει εξαιρετικά. Βοηθάει και το όλο πολιτικό σκηνικό στο να συγκεντρωθώ, καθώς κάθε 3 μέρες φτιάχνω καινούριο συκώτι με τις πιο γιαλαντζί εκλογές που θα πραγματοποιηθούν σε 2 μέρες. Μιλάμε και για πολύ διάβασμα, το γέλιο όμως είναι το κάτι άλλο. Εν τω μεταξύ, το Ελληνικό Κράτος λειτουργεί "κανονικά" (για τα δικά του δεδομένα).

Η γάτα του Schrödinger

 Οι συνάδελφοι φυσικοί μπορούν να αγνοήσουν την παρούσα παράγραφο, η οποία έχει εκλαϊκευτικό χαρακτήρα και να προχωρήσουν στην επόμενη παράγραφο.

Το 1935 ο Erwin Schrödinger διατύπωσε αυτό το διάσημο νοητικό πείραμα, ως προϊόν της περίφημης εργασίας των Albert Einstein, Boris Podolsky και Nathan Rosen (γνωστής ως παράδοξο των EPR), οι οποίοι αρκετά χοντρικά, πρότειναν ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες, υπάρχει η δυνατότητα μέσω μίας κυματοσυνάρτησης να περιγράψουμε την κατάσταση δύο αντικειμένων. Η βασική συνθήκη που πρέπει να ικανοποιείται, είναι το να βρίσκονται τα δύο σωματίδια σε μια κατάσταση εναγκαλισμού (αρκετοί συνάδελφοι χρησιμοποιούν τον όρο "διαπλοκή" και μου αρέσει!!!), όπου το ένα σωματίδιο δηλαδή, "νοιώθει" τρόπων τινά τι ακριβώς συμβαίνει στο άλλο. Το παράδοξο έγκειται στο ότι μαθαίνοντας το τι ακριβώς συμβαίνει με το πρώτο σωματίδιο, μπορούμε να υποθέσουμε με 100% επιτυχία το αποτέλεσμα που θα μας έδινε η μέτρηση στο άλλο σωματίδιο, χωρίς όμως να το μετρήσουμε. 

Σ' αυτό το σημείο η κβαντομηχανική (η οποία τότε ήταν στα σπάργανα), πέρασε μια τεράστια περίοδο κρίσης. Κι επειδή στην επιστήμη η κρίση πάντα μεταφράζεται ως "ευκαρία" και όχι κίνδυνος, προέκυψαν ένα σωρό ενδιαφέρουσες εργασίες τόσο σε επίπεδο καθαρής φυσικής, όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Βέβαια, ακόμα και οι θεμελιωτές της κβαντομηχανικής ένοιωσαν ότι το παράδοξο EPR καθιστούσε τη νέα θεωρία αδύναμη και ακόμα κι ο Einstein ένοιωσε ότι ήταν γελοία τα αποτελέσματα της έρευνάς του.

Ο Schrödinger στη συστηματική αλληλογραφία που είχε με τον Einstein, με σκοπό να κάνουν το μνημόσυνο της κβαντομηχανικής και να αποφασίσουν ότι η νέα θεωρία έλεγε αρλούμπες, πρότεινε ένα νοητικό πείραμα για να καταλάβουμε τη "γελοιότητα" της κατάστασης.

Στο περίφημο πείραμα, θα μπορούσε ένας άνθρωπος να κατασκευάσει ένα κουτί το οποίο να είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο σύμπαν όσον αφορά την κοσμική ακτινοβολία, στο οποίο να τοποθετήσει έναν μετρητή Geiger. Ο μετρητής λόγω της κατασκευής του κουτιού δεν θα είχε ένδειξη παρά μόνο αν άνοιγε το κουτί και θα ήταν συνδεδεμένος με έναν απλό μηχανισμό ο οποίος μόλις ο ανιχνευτής μέτραγε έστω και ένα γεγονός, θα έσπαγε μια φυάλη που περιείχε υδροκυάνιο. Για την οικονομία του παραδείγματος υποθέτουμε βέβαια ότι είναι εύκολο να κλείσει κανείς μια γάτα στο κουτί, καθώς και να φτιάξει το μηχανισμό χωρίς να σκοτωθεί ο ίδιος.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, όσον αφορά την κατάσταση της γάτας, έχει να κάνει με το ότι καθώς είναι κλεισμένη μέσα στο κουτί και δεν μπορούμε να δούμε αν είναι ζωντανή ή ψόφια, η πιθανότητα να είναι νεκρή είναι 50% και άλλη τόση η πιθανότητα να είναι ζωντανή. Λέμε λοιπόν ότι η γάτα βρίσκεται σε μια υπέρθεση των καταστάσεων ζωντανή-νεκρή και μάλιστα με ίσες πιθανότητες. Κι επειδή στην κβαντομηχανική μιλάμε με κυματοσυναρτήσεις, η κυματοσυνάρτηση (Ψ) του συστήματος κουτιού-γάτας, θα έχει την παρακάτω μορφή.

(Οι κατηγορίες των φιλοζωικών εταιρειών ότι οι φυσικοί συνήθως φαίνεται να έχουν μόνο σκύλους, πρέπει να καταγγείλω ότι είναι ανυπόστατες και αήθεις!) 

Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα όχι μόνο δεν έκανε το μηνομόσυνο της κβαντομηχανικής εν μέσω κλαυσίγελων (είχε αρκετά διεστραμμένο χιούμορ ο Schrodinger), αλλά πλέον το παράδειγμά του διδάσκεται στις αρχές των μαθημάτων της κβαντομηχανικής για να καταλάβουν (!!!) οι φοιτητές ότι πρέπει να ανοίξουν αρκετά το μυαλό τους για να δεχθούν τη νέα θεωρία. Το τι σόι ηθική διδάσκονται οι φοιτητές φυσικής, είναι μια τεράστια κουβέντα όπως μπορείτε να διαπιστώσετε.

Γιάλτα: Φεβρουάριος 1945 - Μάϊος  2012

Δεν θεωρώ ότι αξίζει να ασχοληθώ με το αν όντως το Φεβρουάριο του 1945 ο κόσμος χωρίστηκε από τον Chrurchill και τον Stalin (ο Roosevelt είχε δικούς του πονοκεφάλους με τους Γιαπωνέζους) στο θρυλικό εκείνο χαρτάκι. Θεωρώ ότι η κυνικότητα και η αναισθησία είναι οι μοναδικές επιλογές στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, οπότε δεν είμαι πλέον 10 χρονών για να εντυπωσιαστώ ούτε από την κυνικότητα του Churcill ούτε από την αναισθησία του Stalin. Είμαι βέβαιος πάντως ότι τα ντόπια φερέφωνά τους που αιματοκύλισαν τον τόπο στον εμφύλιο και αναδείχθηκαν "ήρωες" (και ταυτόχρονα "χασάπηδες") σίγουρα γνώριζαν ότι η Ελλάδα είχε το περίφημο 70-30 στην επιρροή της.

Ας δούμε όμως πρακτικά πώς εφαρμόστηκε η συμφωνία της Γιάλτας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, η υπέρθεση δηλαδή καπιταλισμού και κομμουνισμού:

1. Το Ελληνικό Δημόσιο υπήρξε για πολλά χρόνια ο μεγιστάνας του συστήματος, με διευθύνοντα Σύμβουλο για κάποια χρόνια τον Σκατόψυχο, 7 χρόνια τους Στρατόκαυλους κι από εκεί και μετά οδηγήθηκε στην ολοκληρωτική καταστροφή της Μεταπολίτευσης. Μεθαύριο βέβαια διεκδικούν ψήφο και οι φασίστες, όμως αυτή είναι απλά η φάρσα που μας κάνει η Ιστορία...
2. Το Ελληνικό Δημόσιο στελεχώθηκε κατά 90% από ανθρώπους οι οποίοι στη δεδομένη εποχή που προσελήφθησαν ήταν κατάλληλοι για τη "δουλειά" που τους ανατέθηκε, δημιούργησαν το δικό τους καθεστώς βολεύοντας ανίκανους ανθρώπους σε θέση ευθύνης (για να κάνουν τα θελήματά τους) και κατά 10% από ανθρώπους οι οποίοι έχοντας φιλότιμο προσπαθούσαν να αποδείξουν με ιδιαίτερο ζήλο ότι το Δημόσιο δεν είναι ελέφαντας.
3. Υιοθετήθηκαν όλες οι παθογένειες του κομμουνισμού. Ιδιαίτερα η γραφειοκρατεία είναι αυτή που ταλαιπωρεί τον μέσο Έλληνα. Δυστυχώς, διογκωμένη γραφειοκρατεία υπάρχει εκεί που πρέπει πάσει θυσία να συγκαλυφθούν φαινόμενα διαφθοράς.  Ο δε συγκεντρωτισμός, εξασφάλισε σε όλο το Μεταπολεμικό σύστημα διακυβέρνησης ότι θα μπορούσε να ελέγξει συνειδήσεις, ψήφους και συνεπώς την εξουσία
4. Από τον καπιταλισμό οι δημόσιοι λειτουργοί καθιέρωσαν στο κεφάλι τους την "νοοτροπία" του ότι το Κράτος (όπως λέγανε επί τουρκοκρατίας "η Πόλη") δεν έχει ανάγκη από τα χρήματα που θα κλέψουμε όσο είμαστε στη δούλεψή του. Κι επειδή είναι και χαζός μεγιστάνας, μπορούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, αφού η Δικαιοσύνη, η Παιδεία και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι επιεικώς ανίκανες να ανατρέψουν την κατάσταση.

Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά. Είναι μια καθημερινή σχιζοφρένεια, όπου από τη μια κατοικείς σε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άλλοι γραφειοκράτες αυτοί), από την άλλη ακούς τον κόσμο να μιλάει για το Κράτος και λες: "Καλά ρε πούστη, αυτοί είναι από άλλη χώρα;"

Δεν μπορεί κανείς να μην το έχει παρατηρήσει αυτό το τελευταίο στην καθημερινότητά του. Αναζητώντας τα αίτια αυτής της διαπίστωσης, κάποιος μπορεί να υποθέσει τα εξής:

Α. Οι Έλληνες απλά είναι καχύποπτοι λόγω του ότι κατά καιρούς εμφανίζεται ο συνωμοσιολάγνος της γειτονιάς στο σπίτι τους και τους έχει κάνει πλύση εγκεφάλου, οπότε η συμπεριφορά του είναι ο μηχανισμός άμυνας που έχει αναπτύξει.

Β. Οι Έλληνες (οι ζώντες τουλάχιστον), δεν έχουν καθιερωμένη την συνείδηση του πολίτη, η οποία συνδέεται με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του στα πλαίσια των νόμων του Κράτους, οι οποίοι υπάρχουν (βεβαίως-βεβαίως) για να εξυπηρετούν τον πολίτη.

Σ' αυτές τις εκλογές, τις πιο νερόβραστες της Ιστορίας, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και οι δύο παραπάνω κατηγορίες. Ιδιαίτερα η πρώτη κατηγορία, είναι που φτιάχνει το καινούριο συκώτι. Τα σενάρια των αεροψεκασμών, του codex alimentarius, της Ελένης Λουκά, του Δημοσθένη Λιακόπουλου, του τύπου που λέει ότι "Αυτά τα ξέρω εγώ και άλλοι 4" κι ό,τι παπαριά μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ανησυχητικό είναι ότι όπως μαθαίνω, υπάρχουν συνάδελφοι στα σχολεία οι οποίοι ανακυκλώνουν (ευτυχώς με μυστικοπάθεια) αυτές τις ιστορίες. 

Πραγματικά όμως, ρε παιδιά, μήπως βλέπουμε πολλή τηλεόραση;

Εφαρμογές: Οι μαλάκες και ο τρελός

Η δεύτερη υπόθεση θεωρώ ότι είναι πιο λογικοφανής. Άλλωστε όλοι είμαστε σκυλιά του Παβλόφ και διδασκόμαστε από τις καθημερινές μας εμπειρίες. Για παράδειγμα, την προηγούμενη Παρασκευή, 27 Απριλίου 2012 και περίπου στις 11.30 έγινα μάρτυρας της γαϊδουριάς του Ελληνικού Δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 

Πίνοντας καφέ στο Ρέθυμνο ξαφνικά βλέπω να παρκάρουν απέναντι με το υπηρεσιακό "παπάκι" (ΒΒΡ 155) δύο αγόρια της Δημοτικής Αστυνομίας. Ήρθαν κι έκατσαν ένστολοι, για περίπου μία ώρα (έως τις 12.30-12.45), ήπιαν το καφεδάκι τους και την έκαναν για να γράψουν κανέναν κακομοίρη που δεν έχει πληρώσει το χαράτσι του δήμου στις ελεγχόμενες θέσεις πάρκινγκ.

Σε αυτή τη μία ώρα πέρασαν πολλά πράγματα από το μυαλό μου. Αρχικά το πήρα όλο το πράγμα στην πλάκα. Είπα από μέσα μου, "Ο κλασσικός ο μαλάκας δημόσιος υπάλληλος" σε στυλ Γεωργίου. Δεν με έπεισα όμως και μπήκα καλώς ή κακώς στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά και την αναισθησία τους. 

Τα συμπεράσματα είναι διατυπωμένα σίγουρα στις παρέες, όμως scripta manent:

1. Σίγουρα δεν έχουν επιλεγεί με κάποια αξιοκρατική διαδικασία πέρα από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ο οποίος μοριοδοτεί το πόσες ψήφους έχει η οικογένειά τους και πόσο μεγάλο δόντι έχει η οικογένειά τους.
2. Κανείς δεν μπορεί να τους απολύσει, άρα μπορούν θεωρητικά και όλη μέρα να πίνουν καφέ αν θέλουν. Χάρη μας κάνουν που μας γράφουν όταν παρκάρουμε στις θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης χωρίς χαράτσι.
3. Είναι τόσο γάιδαροι, που σε ώρα αιχμής και με το Ρέθυμνο πνιγμένο από αγροτικά παρκαρισμένα στη μέση του δρόμου, θεώρησαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πάνε για καφέ.
4. Κανένας δεν θα τους "ρουφιανέψει" στις Δημοτικές Αρχές. Ακόμα όμως κι αν το κάνει, ο δημοκρατικά εκλεγμένος Δήμαρχος (με 74% παρακαλώ) θα φανεί μεγαλόψυχος και απλά θα τους επιπλήξει. 

Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο, πραγματικά με διαολίζει. Με την ανεργία στο 22%, με τα παιδιά που είναι μορφωμένα και δουλεύουν σε καφετέριες (αν δουλεύουν) και σερβίρουν λέχρους δημόσιους υπαλλήλους που κάνουν "κοπάνα" από τη δουλειά, πραγματικά, πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι δεν θα βρεθεί ΕΝΑΣ ΤΡΕΛΟΣ να σε βγάλει φωτογραφία και να σε τρέχει ρε αλήτη;

Ποιος είναι αυτός που  σας κάνει πλάτες; Για ποιον ακριβώς δουλεύετε; Πώς μπορεί το Ρέθυμνο με τόση Δημοτική Αστυνομία να είναι πνιγμένο από τις 08.00-21.00 στην κίνηση κάθε  μέρα κι εσείς να πίνετε φραπέ;

Μπήκα στον πειρασμό να τους πετάξω από κάτω, στα βραχάκια. Θεωρώ όμως ότι η βία δεν είναι λύση και ότι οι θάλασσες είναι αρκετά μολυσμένες για τις γεμίσουμε με τα τοξικά απόβλητα του Ελληνικού Δημοσίου. Τουλάχιστον ως πρώτο μέτρο η βία δεν είναι λύση. Γιατί τώρα που θα γίνει η καταγγελία, θα είναι αρκετά ενδιαφέρον το να ληφθεί επίσημη απάντηση από το Δήμο Ρεθύμνου για το περιστατικό και ακόμα πιο ενδιαφέρον να δούμε για πόσο καιρό ακόμα οι τοπικές κοινωνίες θα σιωπούν και θα ανέχονται τους σφετεριστές της Δημόσιας Εξουσίας και του Δημόσιου Χρήματος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Δήμος Ρεθύμνης είναι ιδιαίτερα απαιτητικός στις αξιώσεις του προς τους δημότες, χωρίς όμως να έχει την ευθιξία ούτε καν να ασφαλτοστρώσει τους 4 κεντρικούς του δρόμους μπας και δουν τα αμάξια μας άσπρη μέρα. Όσον αφορά πάντως πολιτιστικές εκδηλώσεις, δράσεις για τη δημιουργία ποδηλατόδρομων και πεζοδρομήσεων είμαστε στάνταρ η πόλη με το μεγαλύτερο ποδηλατόδρομο (σε μήκος) στην Ελλάδα. Και για να τα λέμε όλα, η προηγούμενη "δημοκρατικά εκλεγμένη" Δημαρχία έφυγε με οφειλές που έφταναν περίπου τα 7 εκ. ευρώ σε 25 περίπου χρόνια διαχείρισης. Η νυν Δημαρχία, ήδη έχει ξεπεράσει τα 7 εκ. ευρώ και παρόλα αυτά οι Ρεθεμνιώτες θα τον ξαναψηφίσουν για την ποιότητα ζωής που τους προσφέρει. Να τους χαιρόμαστε. Γιατί προφανώς δεν πρόκειται για το ότι ο Δήμαρχος είναι διεφθαρμένος. Εκλέχθηκε με 74%, πράγμα που σημαίνει ότι πολύς κόσμος τρώει στο δήμο Ρεθύμνης και καλό θα ήταν κάποια στιγμή να καθιερωθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση ότι με την αλλαγή του Δημάρχου θα γίνεται και διαχειριστικός έλεγχος πριν την τελετή παράδοσης-παραλαβής.

Τη θέση των συμπαθέστατων (κατά τα άλλα) αστυνομικών που έφυγαν καβαλώντας το "παπάκι", αφού τους κέρασε το κατάστημα, έλαβε άλλη μαμούνα δημόσιος υπάλληλος τον οποίο έτυχε να γνωρίσω στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Πολιτικό προσωπικό, διορισμένος ως οπλοτεχνουργός... Εν καιρώ ειρήνης, η δουλειά που έκανε ήταν να τσακώνεται με τους στρατιωτικούς προκειμένου να εξαναγκάσει τον Διοικητή να του δώσει άδεια, καθώς το να του επιβάλει ποινή ο Διοικητής θα του γύρναγε μπούμερανγκ. Ο λόγος; Το σωματείο των πολιτικών υπαλλήλων του Στρατού. Αν νομίζετε ότι ξέρετε από συνδικαλιστές, δεν ξέρετε τίποτα αν δεν έχετε γνωρίσει τους ανθρώπους που κάνουν στρατηγούς να τους βαράνε προσοχές... Προσκυνημένοι στρατιωτικοί... Τουλάχιστον εγώ το χρέος μου στην πατρίδα το έκανα όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε μόνοι με έναν από τους πολιτικούς υπαλλήλους και κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε να συνεχίσει αυτό το βιολί όσο τουλάχιστον ήμουν εγώ εκεί. Σιγά μην ασχολιόντουσαν οι πιτσιρικάδες...

Ό,τι μου πούνε τα παιδιά

Και για να φτάσουμε στην ταμπακέρα... Έρχεται η Κυριακή. Η Κυριακή του Λαού, η Κυριακή των εκλογών. Κυκλοφορεί στην "πιάτσα" μια φήμη ότι το 75% περίπου όσον κλήθηκαν για να απαντήσουν σε δημοσκοπήσεις, έκλεισε το τηλέφωνο. Αυτή είναι η διαδικασία της άρνησης από το λαό. Όμως πρέπει να γίνει δημιουργία!

Παλιότερα, ξέραμε τι θα ψηφίσουμε. Ξέραμε, διότι ο παππούς είχε προκόψει κι είχε φάει τη ζωή του να τρέχει για το ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα άλλαζε την Ελλάδα. Όταν σε κάποια φάση (πριν πεθάνει βέβαια) μιλούσαμε για τα κόμματα στα πανεπιστήμια και του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους δεν πρόκειται να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ποτέ στη ζωή μου, αρχικά γέλασε και μετά πήρε ένα ύφος απορημένο. Σαν να αμφέβαλλε για το αν είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Σαν να αμφέβαλλε για το αν τελικά αγωνίστηκε για τα συνθήματα του Αντρέα ή για τη βίλα της Μιμής. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που προδόθηκαν από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κι όχι μόνο ΠΑΣΟΚοι...

Ο πατέρας μου φάνηκε πιο διαλλακτικός σ' αυτές τις εκλογές. Πιο πολύ απελπισμένος βέβαια από αυτά που ακούει όταν ανοίγει την τηλεόραση.

"Ό,τι μου πούνε τα παιδιά θα ψηφίσω! Τόσα χρόνια τους έλεγα εγώ τι να ψηφίσουν και να τα αποτελέσματα."

 Το πρόβλημα όμως δεν είναι το τι θα βγει στις εκλογές. Το πρόβλημα είναι αν τελικά φταίνε οι κυβερνήσεις ή αν πρέπει να ξεκινήσουμε να φερόμαστε ως υπεύθυνοι πολίτες που νοιάζονται για το Κράτος τους όπως νοιάζονται για το σπίτι τους, ή αν θα συνεχίσουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία να συμπεριφερόμαστε σαν μαλακισμένα του Γυμνασίου και του Λυκείου που ψηφίζουν για το 15μελές. Αν θα συνεχίσουμε να συντηρούμε ένα καθεστώς οπαδικό στις προτιμήσεις που δηλώνουμε στην κάλπη, ή αν θα προτιμήσουμε την επόμενη μέρα των εκλογών να ελέγξουμε έμπρακτα την νέα Κυβέρνηση και να εξασφαλίσουμε ότι το πανηγύρι που είχε στηθεί εδώ και 40 χρόνια με τα χρήματα του Δημοσίου (που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε με δυσβάσταχτους όρους) θα τελειώσει τη Δευτέρα.

Θέλουμε Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία και Εργασία για τη δική μας και την επόμενη γενιά. Ας μη δώσουμε φιλί ζωής στα καθάρματα που κυβέρνησαν και διοίκησαν τον τόπο.

Ο ίδιος δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Έχω την επιλογή της καρδιάς που στηρίζω τόσα χρόνια (ΣΥΡΙΖΑ) και την επιλογή του μίσους (ΚΚΕ). Γιατί επιλογή του μίσους;

Έχουμε ταλαιπωρήσει πάρα πολλά χρόνια τη γάτα για να πιστεύουμε ότι είναι ακόμα ζωντανή. Την Κυριακή, δίνουμε τη δική μας απάντηση και κλείνουμε τα αυτιά μας στους εκφοβισμούς των πολιτικών. Ψηφίζουμε για τα παιδιά μας και όχι για εμάς. 

Άλλωστε, αν δεν ψόφησε η γάτα το πιο πιθανό είναι ότι έχει τελειώσει η μπαταρία του μετρητή Geiger κι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Πρέπει όμως ΟΛΟΙ να πάμε να ψηφίσουμε. Θα λογοδοτήσουμε στα παιδιά μας για το τι κάναμε εκείνη την ημέρα.

Ανεπίδοτο

Κύριε Δημήτρη,

Παρά το ότι μεγάλωσα στην Κρήτη, τα ακούσματα που είχα από μικρός ήταν κυρίως από το λαϊκό τραγούδι (λόγω μαμάς) και τα rock των '70s του μπαμπά. 

Η περιέργεια ήταν ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με τη μουσική, κι ευτυχώς είχα αρκετά ακούσματα για να μπορώ να παίξω (έστω στο επίπεδο που παίζω) το μπουζούκι μου. Δεν πιστεύω ότι θα κατάφερνα να παίξω τίποτα και ποτέ αν δεν είχα νοιώσει το ρυθμό του ζεϊμπέκικου μέσα μου από μικρός. Πρέπει να ήμουν 7 ή 8 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη", τραγουδισμένο από εσάς. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει σε μια κατασκήνωση στο Σούνιο και θυμάμαι έναν κύριο που ήταν ηλεκτρολόγος εκεί να καμαρώνει ότι έχει την κασσέτα μιλώντας με τους υπόλοιπους μεγάλους. Πρέπει να την είχε λιώσει την κασσέτα από την Εθνική μας Μοναξιά...

Ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τι είναι το ζεϊμπέκικο, όμως για να λέει μέσα για Θεούς του Ολύμπου και κομπιούτερ, ήμουν σίγουρος ότι μίλαγε για κάτι πολύ σημαντικό, κι έτσι προσπάθησα να μάθω τους στίχους. Η προηγούμενη απόπειρα απομνημόνευσης στίχων, πρέπει να ήταν σε ακόμα πιο μικρή ηλικία (2 ή 3) με τον Υδροχόο του κύριου Νίκου και του κυρίου Μανώλη. Ομολογουμένως μεγάλη αποτυχία, καθώς έμεινε μόνο το "Χοχό"...

Το 1995 έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου μπουζούκι και την επόμενη χρονιά, το Φλεβάρη του 1996 θυμάμαι ότι άκουσα στο ραδιόφωνο τη "Ρόζα". Η μοναδική κοπάνα που έκανα από οτιδήποτε ήταν εκείνο το Φλεβάρη, για να πάω να αγοράσω (χωρίς να με καταλάβει κανείς) τα δύο πρώτα CD της ζωής μου. Το ένα ήταν το "Στου αιώνα την παράγκα" και το άλλο ήταν το "Hotel California" των Eagles.  Τα έκρυψα για να μην καταλάβει κανείς ότι τα είχα και μετά από καμιά βδομάδα, κάποια στιγμή που όλοι έλειπαν από το σπίτι, έβαλα το CD στη διαπασών. Προσπάθησα να  "βρω" τη Ρόζα στο αρμόνιο, όμως δεν ήταν κανονικό ζεϊμπέκικο... Στεναχωρήθηκα, νευρίασα, ήταν δύσκολο για να το "πιάσω" στο μπουζούκι. Πήγα στο δάσκαλο και του είπα ότι ήθελα να με βοηθήσει να το μάθω. Ο δάσκαλος άκουγε μόνο παλιά ρεμπέτικα και είπε ότι δεν ήταν καλό τραγούδι. Χαρακτηριστικά, είχε πει τότε: "Ρε Μιχαλιώ, αυτό το τραγούδι δεν θα το θυμάται κανείς σε 3 μήνες.".

Δεν του το συγχώρησα και τότε αποφάσισα να συνεχίσω ως αυτοδίδακτος. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν σωστό που σταμάτησα, όμως δεν ήθελα να γίνω μπουζουξής. Αυτό που ήθελα, ήταν να μπορώ την ώρα που άκουγα το τραγούδι, αντί να τραγουδάω όπως κάνουν όλοι οι άλλοι, να μπορώ να παίζω στο μπουζούκι και να παίζω για να τραγουδάτε εσείς,  η κυρία Τσαλιγοπούλου, ο παππούς ο Στέλιος. Άλλωστε, κουτσά στραβά, ο καθένας μπορεί να τραγουδήσει. Κάποιος έπρεπε και να παίζει όταν μεζευόμασταν παρέα μεγάλη στο σπίτι.

Το Νοέμβρη του 1998 τέλειωσαν κάποιες υποχρεώσεις με τις ξένες γλώσσες και είχα περισσότερο χρόνο για να ακούω μουσική που μου άρεσε. Έψαχνα να βρω ένα τραγούδι για πάρα πολύ καιρό και το βρήκα σε ένα δίσκο που μου έκανε δώρο η μάνα μου για τη γιορτή μου. Ήταν οι "Πεθαμένες Καλησπέρες" όπως τις τραγούδησε ο Πασχαλίδης. Τότε ένιωσα ότι άκουσα ένα απίστευτο ζεϊμπέκικο και το έμαθα στο μπουζούκι, περιμένοντας να το ακούσω εκτελεσμένο ως "κανονικό" ζεϊμπέκικο κάποια στιγμή.

 Το καλοκαίρι του 1999 θυμάμαι ότι κατεβήκατε με τον Τσκανή και το Μαχαιρίτσα στην Παλαιόχωρα. Είχαμε τελειώσει τότε την Α' Λυκείου με το φίλο μου το Μαθιό και αποφασίσαμε ότι ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να πάμε στην Παλαιόχωρα όπου γινόταν η συναυλία. Κρατάγαμε ένα CD από τον καθένα για να πάρουμε αυτόγραφο. Την επόμενη μέρα, πετύχαμε τον μόνο Τσακνή σε ένα καφενείο λιγο πριν πάρουμε το λεωφορείο του γυρισμού. 

"Κύριε Τσακνή θα μας υπογράψετε το CD;"

"Βεβαίως λεβέντες μου. Για πού ετοιμάζεστε με τα πράγματα στην πλάτη;"

"Γυρνάμε στο Ρέθυμνο. Ήρθαμε χθες από εκεί  και κάναμε 150 χιλιόμετρα για να δούμε τον Μητροπάνο."

Πέθανε στα γέλια ο Τσακνής. Ο φίλος μου ντράπηκε... "Τι του είπες ρε μαλάκα του ανθρώπου;" Ήξερε όμως κι αυτός ότι αστειευόμουν κι ότι θα ήταν αρκετό για μένα το αυτόγραφο του Τσακνή. 

Η επόμενη φορά που σας είδα, ήταν σε κάποιο φεστιβάλ της ΚΝΕ, τότε που δεν είχα απογοητευτεί ακόμα εντελώς με το ΚΚΕ και δεν είχα μυαλό στο κεφάλι μου. Ήμουν πλέον φοιτητής και ευτυχώς είχα παρέα για να παίζουμε μουσική όλοι μαζί. Παλέψαμε να μάθουμε τη Ρόζα... Αρκετές φορές. Μόνο ο Φώτης κατάφερνε να πιάσει κάτι στο μπουζούκι του. Ο Κώστας, ο Διονύσης κι εγώ απελπιζόμασταν... 

Ήρθαμε με μια παρέα στην Ακτή Πειραιώς το 2005, τότε που όλοι έλεγαν ότι δεν είστε καλά, να σας δούμε. Έτυχε να κάτσουμε κοντά επειδή κάποιοι είχαν ακυρώσει. Ήταν σαν όνειρο... Ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη τη βραδυά. Θυμάμαι ότι βγαίνοντας κάποιος είπε "Δεν μπορεί να τραγουδήσει.... είναι στα τελευταία του ο Μητροπάνος". Και τότε συνειδητοποίησα ότι  κυκλοφορούν αρκετοί μαλάκες στον κόσμο. 

Το ένοιωθα ότι θα μπορούσα να σας ξαναδώ. Κι όντως πέρυσι το καλοκαίρι με την παρέα μου, ήρθαμε στο Ηράκλειο να σας δούμε με τον Μπάση και τον Κότσιρα. Ένοιωσα ότι  ήμουν σε εκκλησία. Αν μη τι άλλο, ήσασταν και οι τρεις εξαιρετικοί και ξέρω ότι οι διοργανωτές δεν περίμεναν τόσο κόσμο. Άνετα το γκρεμίζαμε το Παγκρήτιο εκείνο το βράδυ του Ιούνη τόσο που είχε στριμωζτεί ο κόσμος στο ένα μόνο πέταλο του γηπέδου...

Είναι τιμή μου που σας είδα από κοντά. Είναι τιμή μου που άκουσα τα τραγούδια σας και τα τραγούδησα με την παρέα μου. Είναι πολύ άσχημη η σύμπτωση με τον Παπάζογλου. Ακριβώς ένα χρόνο μετά... Θυμάμαι ότι 26 Απρίλη (Μ. Σάββατο)  είχε πεθάνει και ο Τόκας το 2008. Φαίνεται κάθε άνοιξη θέλει "φόρο" για έρθει κι έτσι μαζεύτηκε καλή παρέα εκεί ψηλά. Ζείτε όλοι στις καρδιές μας και θα φροντίσουμε να μείνετε Αθάνατοι.

Άλλωστε, το ροκ το ελληνικό θα 'ναι ζεϊμπέκικο...

Χθες όλα ήταν λίγο καλύτερα...

Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ο Νοτιάς με την αφρικανική σκόνη που θα φέρει για να σηματοδοτήσει και τούτη την άνοιξη. Αυτή η άνοιξη είναι περίεργη. Πέρασε ένας πολύ βαρύς χειμώνας από πάνω μας και νοιώθω ότι οι ψυχές μας κόλλησαν στο χειμώνα.

Η ιδιόχειρη επιστολή του 77χρονου αυτόχειρα

Σήμερα θυμήθηκα όλες τις κρύες μέρες αυτού του χειμώνα. Έμεινε για λίγη ώρα στο μυαλό μου η εικόνα της πόλης του Ηρακλείου, το οποίο επισκέφθηκα στα μέσα του Φλεβάρη για τα γενέθλια της φιλιότσας μου. Ο σύντεκνός μου είπε μια φράση που δεν θα την ξεχάσω: "Στην Κατοχή ο κόσμος δεν έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει. Σήμερα τον αναγκάσανε να ψάχνει..."

Μιλάμε ξανά για τη γενιά της Κατοχής. Σήμερα ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός είχε την αξιοπρέπεια, επειδή δεν μπορεί σ' αυτή την ηλικία να πολεμήσει, να δώσει τέλος στη ζωή του. Βαρύς χειμώνας...

Πόσο αποφασισμένος μπορεί να είναι κάποιος για να πει ότι "Εφόσον δεν έχω τη δυνατότητα να πολεμήσω, καλύτερα να σκοτωθώ μοναχός μου". Θυμήθηκα μετά, τα χιονισμένα βουνά του Ζαλόγγου που επισκέφθηκα τα Χριστούγεννα για το χατήρι της γυναίκας. Υπάρχουν εκεί ακόμα οι Σουλιώτισσες να μας θυμίζουν ποιο είναι το χρέος μας. Και όχι, δεν είναι η αυτοχειρία! Είναι το να χώνεσαι σε κάθε τσογλάνι που στο παίζει "ορθολογιστής" και έχει το ύφος "Εεε, μα το Δημόσιο ήταν σπάταλο και τώρα πρέπει να πληρώσουμε όλοι". Υπάρχουν άνθρωποι που τήρησαν το δικό τους κομμάτι της συμφωνίας του κοινωνικού συμβολαίου που υπέγραψε με στόμφο η Μεταπολίτευση. Η αποτυχία εκπλήρωσης των δεσμεύσεων από τη μεριά του κράτους δεν μπορεί συνέχεια να αποδίδετα στα "λαμόγια που λυμαίνονται το δημόσιο τομέα". Συνειδητά χτίσατε έναν μηχανισμό ελέγχου που όμοιό του δεν έχει κανένα κράτος σε κανένα από τα 12 σύμπαντα. Κι αυτό το αναγνωρίζουν οι πάντες.

Ρε! Άντε και γαμηθείτε όλοι μαζί! Επίτηδες δεν ανοίγω τα πορνοκάναλά σας. Επίτηδες δε διαβάζω τις κωλοφυλλάδες σας. Πήρε περίπου 12 ώρες στο σύστημά σας το να αρχίσετε να προσβάλλετε συστηματικά τη νοημοσύνη μας. Κι αύριο πρωί πρωί, ξέρετε εσείς. Χαιδέψτε λίγο τον κόσμο για τις δύσκολες στιγμές που περνάει... Ήδη, ανακαλύπτετε νέους ευφάνταστους τρόπους για να χρυσώσετε το χάπι και τρέμετε στην ιδέα του να μην ολοκληρώσετε τη δουλειά που σας ανέθεσαν τα αφεντικά σας.

Είδα και την Αννούλα κάπου να ξεκατινιάζεται με τον Καμμένο. Τα τσιράκια της το πλάσαραν όπως ήθελαν (μη χαλάσουν το image της Σιδηράς Κυρίας). Η γλώσσα του σώματος όμως, έδειχνε ότι έχει φοβηθεί. Τη βγάλανε από το Υπ. Παιδείας και τη στείλανε στο Υπ. Ανάπτυξης για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι πόσο σάπιος είναι ο μηχανισμός που έφτιαξαν όλοι μαζί εδώ και 35 χρόνια...

Ύστερα διάβασα αυτό.

Έχετε καταλάβει ότι πλέον μιλάμε για πόλεμο. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος υπογράφει επώνυμα αυτή τη μαρτυρία, προφανώς το καθιστά αληθές. Άλλωστε, και απατεώνας να είναι δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει τις "κυβερηντικές πηγές", τους "κύκλους" του κάθε αρχιδιού που είναι Εθνοπατέρας (μη χέσω) ούτε τους ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΥΣ δημοσιογράφους που κάθε μέρα μας βομβαρδίζουν με την αλήθεια ΣΑΣ. Έχω το δικό μου σχόλιο στο κείμενο όμως κι ελπίζω απλά να είμαι απαισιόδοξος.

Γράφει κάπου "Έστω, να βρει μια δουλειά να βγάζει 30 ευρώ τη μέρα". Λες κι είν' εύκολο κι εσύ. Ανοίξτε μωρέ καμιά εφημερίδα και δείτε τι δουλειές ζητάνε... "Συνεργάτες", "Επιχειρηματικές ευκαιρίες", "Σίγουρα κέρδη με δουλειά από το σπίτι". Χίλιες φορές καλύτερα το πεζοδρόμιο ρε βλάκες. Γιατί το πεζοδρόμιο, είναι η έντιμη, ειλικρινής και ρεαλιστική επιλογή στην εποχή που ζούμε. Θέλει πολλά κιλά αρχίδια για να αφήσεις το παιδί σου και τον άντρα σου σπίτι και να πας να δουλέψεις στο πεζοδρόμιο και ο άνθρωπος της πιάτσας (ο αξιωματικό υπηρεσίας) το εκτίμησε και σοκαρίστηκε όταν το διαπίστωσε.

Είναι η κοινωνική συνοχή ο στόχος τους. Και ναι, όσοι έχουμε την τύχη να είμαστε σε δυνατές οικογένειες έχουμε αποκούμπι, όσο κι αν νοιώθουμε άσχημα που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να ανοίξουμε δικό μας σπίτι. 

Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι όμως. Θα σταθούμε δίπλα στους δικούς μας ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, έμπρακτα, αποφασιστικά.

Λύπη στα δυο, λύπη μισή άλλωστε....

Κακές παρέες

Ανάμεσα στις κατηγορίες που δέχθηκε η γενιά μου από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, υπήρξε η ταμπελοποίησή μας ως "απολιτίκ". Για μια αρκετά παρατεταμένη περίοδο, τουλάχιστον από το 1995 έως το 2006 οποιοσδήποτε ήταν από 18 έως 30 άκουσε τουλάχιστον μία φορά (αν ήταν τυχερός) στη ζωή του από πολύ κοντινά του πρόσωπα ( συνήθως γονείς ή παππούδες) ότι είμαστε η "γενιά του φραπέ" που όλη μέρα βολοδέρνει στις καφετέριες και περιμένει να πάει 01.00 τα ξημερώματα για να βγούμε στο club.

Για ένα σημαντικό ποσοστό θα μπορούσε κανείς να πει ότι ισχύει. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν για καλό σκοπό, πόσο μάλλον όταν καλλιεργούταν συστηματικά αυτή η νοοτροπία. Είμαι σίγουρος, ότι οποιοσδήποτε έχει νοιώσει ότι έχει αδικηθεί στη ζωή του, στην ανάγκη να βρει κάποιο στήριγμα πέρα από τον στενό κοινωνικό του κύκλο συνήθως απογοητεύεται πριν καν προσπαθήσει και ο λόγος είναι ότι  η πλύση εγκεφάλου που δεχθήκαμε ήταν αρκετή για να απαξιώσουμε στη συνείδησή μας τις έννοιες της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης και σε πολλές περιπτώσεις της παρέας.

Μετά από μια πολύ κουραστική μέρα, αλλάζοντας τα κανάλια μην μπορώντας να βρω κάτι που να μη με κάνει να κοιμηθώ πριν τις 22.00, έπεσα στη ΝΕΤ και άκουσα τον Πορτοκάλογλου να λέει για μια ηχογράφηση που έκανε με τη Νατάσσα Μποφίλιου σε στυλ δεκαετίας του '60, που όλη η ορχήστρα μαζευόταν για να κάνει την ηχογράφηση. Η εποχή και οι ρυθμοί της έχουν κάνει πιο εύκολο το να γίνεται η ηχογράφηση κάθε οργάνου ξεχωριστά και στο τέλος οι μουσικοί παραγωγοί με τη βοήθεια της τεχνολογίας να μας δίνουν τον αψεγάδιαστο ήχο. Ανάμεσα στα άλλα που είπε, ήταν ότι ένοιωσε μετά από πολύ καιρό ότι πέρασε πολύ καλά σε μια ηχογράφηση γιατί ένοιωσε ότι ήταν σε μια παρέα και διατύπωσε την άποψη ότι οι μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού πενταγράμμου δημιουργήθηκαν μέσα σε παρέες. Συμφωνώ απόλυτα! Τα τραγούδια του Λοϊζου και του Χατζηδάκη, του Θάνου Μικρούτσικου και του Μάριου Τόκα, ήταν αποτέλεσμα της "ζύμωσης" που διεξάγεται σε μια παρέα. Λίγοι ήταν οι "μονήρεις" που πέρασαν στην Ιστορία, όχι μόνο της μουσικής αλλά και της ανθρωπότητας.

Θυμήθηκα πόσο καλά περνάγαμε με την παρέα μου στην Αθήνα και πόσο σημαντικά ήταν τα πράγματα που καταφέραμε όσο καιρό ασχοληθήκαμε με το φοιτητικό συνδικαλισμό. Θυμάμαι που μας κατηγορούσαν τα τσιράκια των κομμάτων για το ότι δεν είχαμε πολιτικό υπόβαθρο (αφού είχαν αποτύχει να μας κολλήσουν όλες τις υπόλοιπες ταμπέλες) και ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι διότι είμαστε μια "παρέα". Στα παπάρια μας! Κάποια στιγμή, ίσως σύντομα μιας και πλησιάζουν φοιτητικές εκλογές και τότε όλα ζωντανεύουν στο κεφάλι μου, θα προσπαθήσω να αφηγηθώ τι περάσαμε από το 2004 έως το 2007 μαζί με αυτή την παρέα, για να διεκδικήσουμε αυτονόητα πράγματα. Κάναμε μια πρόβα για την επανάσταση του αυτονόητου που όπως όλα δείχνουν έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα ή μήπως απλά πουλήσαμε λίγη τρέλα; Ένα είναι το σίγουρο: Άξιζε τον κόπο και άξιζε να μάθουμε ακόμα και με τον σκληρό αυτό τρόπο, αυτό που είχε πει ο πατέρας μου κάποια στιγμή που του έλεγα τα κατορθώματά μας: "Σε όλες τις αλτρουιστικές προσπάθειες, πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένας που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί με το χειρότερο τρόπο τον κόπο των υπολοίπων".

Κοιμάμαι ήσυχος για το ότι δεν εκμεταλλεύτηκα για όσο διάστημα ασχολήθηκα με τα κοινά, κανένα από τα "προνόμια" που ΓΝΩΡΙΖΩ ότι απολαμβάνουν όσοι έτυχε να δουν αυτό το σάπιο σύστημα από τόσο κοντά. Μπήκαμε μέσ' στα σκατά, κι αν εξαιρέσουμε την απογοήτευσή για το πώς τέλειωσε αυτή η ιστορία, βγήκαμε ΚΑΘΑΡΟΙ.

Το βρήκα σε μια γωνιά του δίσκου μου και το βάζω εδώ. Σε τουλάχιστον 5 από την παρέα θυμίζει διάφορα σκηνικά...

"Το edra.ntua.gr κλείνει

Μετά από μια κουραστική εξεταστική ως αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών του Φοιτητικού κινήματος και άλλων εσωτερικών λόγων, η ομάδα ανάπτυξης της Ιστοσελίδας της ΕΔΡΑς αποφάσισε ότι δεν υπάρχει νόημα στο να προσπαθεί κανείς να συντηρεί μια σελίδα που να περιέχει συνδικαλιστικές διαμάχες και διενέξεις.

Αποφασίσαμε λοιπόν, μαζί με την απόσυρσή μας από τα συνδικαλιστικά τεκταινόμενα της ΣΕΜΦΕ (εννοώντας τον κλαυσίγελο των Γενικών Συνελεύσεων, την κακομοιριά των εκλογικών διεργασιών και την αφασία της  κατ’ ευφημισμόν «πολιτικής ζύμωσης»), να αφήσουμε κάτι για τους φοιτητές της Σχολής που θα έχει συνέχεια ανεξάρτητα από την ΕΔΡΑ ή οποιοδήποτε σχήμα / παράταξη.

Δεδομένου δε ότι το «παιδί» της ομάδας ανάπτυξης άξιζε πολλά περισσότερα από το να είναι ο «κράχτης» για την ΕΔΡΑ, μετά από φαινόμενα που διόλου τιμούν όσους «έφτιαξαν» ή «ξεκίνησαν» την ΕΔΡΑ αποφασίσαμε να μεταφερθούμε σε ένα χώρο που θα συντηρούμε με δικά μας έξοδα, χωρίς να έχουμε ανάγκη το domain που παρέχεται στις παρατάξεις.

Έτσι λοιπόν σιγά-σιγά θα μεταφερόμαστε στο www.semfe.gr. H σελίδα της ΕΔΡΑς θα παραμείνει για λίγο καιρό ανοιχτή, μέχρι δηλαδή να αποφασιστεί εάν η ΕΔΡΑ θα παραχωρήσει τη βάση δεδομένων, (λέγε με «παλιές δημοσιεύσεις του forum») που αφορά τα μαθήματα και τις εξετάσεις ή αν θα ξεκινήσουμε από το μηδέν.

Στο νέο χώρο δεν θα έχουν δικαίωμα δημοσίευσης οι επισκέπτες για λόγους που έχουν να κάνουν με το ότι δεν έχει νόημα το να κρατήσει κανείς ανοιχτό το πεδίο για άτομα που έδειξαν ότι δεν τους αξίζει να έχουν καμία σχέση με αυτό που λέγαμε www.edra.ntua.gr  .

Ευχόμαστε στην εναπομείνουσα ΕΔΡΑ καλή συνέχεια με τις επιδιώξεις της. Έχουμε αφήσει κι εμείς το λιθαράκι μας αλλά προφανώς ορισμένοι γνωρίζουν μόνο να καρπώνονται και όχι να προσφέρουν στην Ομάδα. Υπάρχουν πολλά για να γίνουν για τη ΣΕΜΦΕ και δεν είναι αναγκαία συνθήκη η συνδικαλιστικοποίηση όλων των φοιτητών. Αρκεί να υπάρχει όρεξη και μεράκι.

Εκ μέρους της Ομάδας ανάπτυξης Ιστοσελίδας

drcypher, Wizard, el_Greco, sparc, xaplas, Neo"

Εκείνη την εποχή θυμάμαι ότι πέρασα μια εποχή πλήρους άρνησης, μηδενισμού για τα πάντα και ίσως να είχα πέσει και σε κατάθλιψη. Παρηγοριά αναζήτησα στα "ναρκωτικά". Προσπάθησα να μειώσω τα μαθήματα που χρώσταγα, κάηκα με διάφορα παιχνίδια, κοιμόμουν ελάχιστα, πήρα 4-5 κιλά και με τα πολλά ήρθε η άνοιξη. Τότε αποφάσισα ότι αν ήταν να παίζω παιχνίδια, θα πρέπει τουλάχιστον να έρχομαι σε αλληλεπίδραση και με κόσμο, οπότε δημιούργησα λογαριασμό στα www.hattrick.org, www.sokker.org, www.footstar.com (κολλημένος με τη μπάλα) και τo www.the-west.gr.

Γνώρισα κόσμο, σε πολλά παιχνίδια κάναμε τη διαφορά ως Ελληνική Κοινότητα, σε κάποια έγινα διαχειριστής κι όσο ανούσιο κι αν φαίνεται το Online-Gaming σε web browser games ειδικά, ε, λοιπόν εμένα κάτι μου έκανε και μπορώ να πω με βεβαιότητα ένα μόνο πράγμα: Νοιώθω περήφανος που όταν δεν παίζονται λεφτά, δόξα, γυναίκες  και λοιποί πειρασμοί στους οποίους υποκύπτουν αρκετοί μαλακοκόβληδες, έχουμε ως λαός την ικανότητα να διαπρέψουμε. Εξηγούμαι: Όλα αυτά τα παιχνίδια, για τους μη-γνώστες του είδους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Πρέπει με σοβαρότητα και μεθοδικότητα να εκμεταλλευτείς τους κανόνες προς όφελός σου. Ε, σε αυτό το τελευταίο είμαστε μανούλες και με πολύ μεγάλη χαρά μου θα σας πληροφορήσω ότι αυτή τη στιγμή που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές, υπάρχουν τριγύρω σας άνθρωποι με τρομερές οργανωτικές και ηγετικές ικανότητες (ο καθένας με τη δικιά του προσέγγιση πάντα) οι οποίοι αναλαμβάνουν υπεύθυνα στον ελεύθερό τους χρόνο να υπερασπίζονται την Ελληνική Κοινότητα (στα πλαίσια πάντα του εκάστοτε παιχνιδιού). 

Νοιώθω τυχερός που γνωρίζω ότι σε ακραίες συνθήκες υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους μπορείς να στηριχτείς αν τους επιλέξεις προσεκτικά. Κατά πάσα πιθανότητα, κι όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως, αυτός που θα κάνει το "ψηστήρι" ( ο στρατολόγος) για να μπεις στην ομάδα είναι αυτός που μόνο αυτό ξέρει να κάνει καλά και  καλό είναι αφού μπεις στην ομάδα να τον γράψεις στα @@ σου.Στην ομάδα όμως των στρατολογημένων υπάρχουν τρομακτικές πιθανότητες να βρεις ανθρώπους που συμμερίζονται τις ίδιες αγωνίες με εσένα και θέλουν να παλέψουν γι' αυτές. Είτε αυτό είναι το να κερδίσουν σε ένα διεθνές τουρνουά στο παιχνίδι, είτε αυτό είναι το να εξασφαλίσεις επαγγελματικά δικαιώματα για τη Σχολή σου.

Αρκεί να έχετε όρεξη και μεράκι. Ναι, χρειάζεται κι η υπομονή. Και σίγουρα θα μπουν εμπόδια πολλά. Ο προορισμός όμως είναι γλυκός και γι' αυτό, στο δύσκολο ταξίδι η καλή παρέα είναι που κάνει τη διαφορά.