Χθες όλα ήταν λίγο καλύτερα...

Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ο Νοτιάς με την αφρικανική σκόνη που θα φέρει για να σηματοδοτήσει και τούτη την άνοιξη. Αυτή η άνοιξη είναι περίεργη. Πέρασε ένας πολύ βαρύς χειμώνας από πάνω μας και νοιώθω ότι οι ψυχές μας κόλλησαν στο χειμώνα.

Η ιδιόχειρη επιστολή του 77χρονου αυτόχειρα

Σήμερα θυμήθηκα όλες τις κρύες μέρες αυτού του χειμώνα. Έμεινε για λίγη ώρα στο μυαλό μου η εικόνα της πόλης του Ηρακλείου, το οποίο επισκέφθηκα στα μέσα του Φλεβάρη για τα γενέθλια της φιλιότσας μου. Ο σύντεκνός μου είπε μια φράση που δεν θα την ξεχάσω: "Στην Κατοχή ο κόσμος δεν έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει. Σήμερα τον αναγκάσανε να ψάχνει..."

Μιλάμε ξανά για τη γενιά της Κατοχής. Σήμερα ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός είχε την αξιοπρέπεια, επειδή δεν μπορεί σ' αυτή την ηλικία να πολεμήσει, να δώσει τέλος στη ζωή του. Βαρύς χειμώνας...

Πόσο αποφασισμένος μπορεί να είναι κάποιος για να πει ότι "Εφόσον δεν έχω τη δυνατότητα να πολεμήσω, καλύτερα να σκοτωθώ μοναχός μου". Θυμήθηκα μετά, τα χιονισμένα βουνά του Ζαλόγγου που επισκέφθηκα τα Χριστούγεννα για το χατήρι της γυναίκας. Υπάρχουν εκεί ακόμα οι Σουλιώτισσες να μας θυμίζουν ποιο είναι το χρέος μας. Και όχι, δεν είναι η αυτοχειρία! Είναι το να χώνεσαι σε κάθε τσογλάνι που στο παίζει "ορθολογιστής" και έχει το ύφος "Εεε, μα το Δημόσιο ήταν σπάταλο και τώρα πρέπει να πληρώσουμε όλοι". Υπάρχουν άνθρωποι που τήρησαν το δικό τους κομμάτι της συμφωνίας του κοινωνικού συμβολαίου που υπέγραψε με στόμφο η Μεταπολίτευση. Η αποτυχία εκπλήρωσης των δεσμεύσεων από τη μεριά του κράτους δεν μπορεί συνέχεια να αποδίδετα στα "λαμόγια που λυμαίνονται το δημόσιο τομέα". Συνειδητά χτίσατε έναν μηχανισμό ελέγχου που όμοιό του δεν έχει κανένα κράτος σε κανένα από τα 12 σύμπαντα. Κι αυτό το αναγνωρίζουν οι πάντες.

Ρε! Άντε και γαμηθείτε όλοι μαζί! Επίτηδες δεν ανοίγω τα πορνοκάναλά σας. Επίτηδες δε διαβάζω τις κωλοφυλλάδες σας. Πήρε περίπου 12 ώρες στο σύστημά σας το να αρχίσετε να προσβάλλετε συστηματικά τη νοημοσύνη μας. Κι αύριο πρωί πρωί, ξέρετε εσείς. Χαιδέψτε λίγο τον κόσμο για τις δύσκολες στιγμές που περνάει... Ήδη, ανακαλύπτετε νέους ευφάνταστους τρόπους για να χρυσώσετε το χάπι και τρέμετε στην ιδέα του να μην ολοκληρώσετε τη δουλειά που σας ανέθεσαν τα αφεντικά σας.

Είδα και την Αννούλα κάπου να ξεκατινιάζεται με τον Καμμένο. Τα τσιράκια της το πλάσαραν όπως ήθελαν (μη χαλάσουν το image της Σιδηράς Κυρίας). Η γλώσσα του σώματος όμως, έδειχνε ότι έχει φοβηθεί. Τη βγάλανε από το Υπ. Παιδείας και τη στείλανε στο Υπ. Ανάπτυξης για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι πόσο σάπιος είναι ο μηχανισμός που έφτιαξαν όλοι μαζί εδώ και 35 χρόνια...

Ύστερα διάβασα αυτό.

Έχετε καταλάβει ότι πλέον μιλάμε για πόλεμο. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος υπογράφει επώνυμα αυτή τη μαρτυρία, προφανώς το καθιστά αληθές. Άλλωστε, και απατεώνας να είναι δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει τις "κυβερηντικές πηγές", τους "κύκλους" του κάθε αρχιδιού που είναι Εθνοπατέρας (μη χέσω) ούτε τους ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΥΣ δημοσιογράφους που κάθε μέρα μας βομβαρδίζουν με την αλήθεια ΣΑΣ. Έχω το δικό μου σχόλιο στο κείμενο όμως κι ελπίζω απλά να είμαι απαισιόδοξος.

Γράφει κάπου "Έστω, να βρει μια δουλειά να βγάζει 30 ευρώ τη μέρα". Λες κι είν' εύκολο κι εσύ. Ανοίξτε μωρέ καμιά εφημερίδα και δείτε τι δουλειές ζητάνε... "Συνεργάτες", "Επιχειρηματικές ευκαιρίες", "Σίγουρα κέρδη με δουλειά από το σπίτι". Χίλιες φορές καλύτερα το πεζοδρόμιο ρε βλάκες. Γιατί το πεζοδρόμιο, είναι η έντιμη, ειλικρινής και ρεαλιστική επιλογή στην εποχή που ζούμε. Θέλει πολλά κιλά αρχίδια για να αφήσεις το παιδί σου και τον άντρα σου σπίτι και να πας να δουλέψεις στο πεζοδρόμιο και ο άνθρωπος της πιάτσας (ο αξιωματικό υπηρεσίας) το εκτίμησε και σοκαρίστηκε όταν το διαπίστωσε.

Είναι η κοινωνική συνοχή ο στόχος τους. Και ναι, όσοι έχουμε την τύχη να είμαστε σε δυνατές οικογένειες έχουμε αποκούμπι, όσο κι αν νοιώθουμε άσχημα που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να ανοίξουμε δικό μας σπίτι. 

Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι όμως. Θα σταθούμε δίπλα στους δικούς μας ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, έμπρακτα, αποφασιστικά.

Λύπη στα δυο, λύπη μισή άλλωστε....