Κύριε Δημήτρη,
Παρά το ότι μεγάλωσα στην Κρήτη, τα ακούσματα που είχα από μικρός ήταν κυρίως από το λαϊκό τραγούδι (λόγω μαμάς) και τα rock των '70s του μπαμπά.
Η περιέργεια ήταν ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με τη μουσική, κι ευτυχώς είχα αρκετά ακούσματα για να μπορώ να παίξω (έστω στο επίπεδο που παίζω) το μπουζούκι μου. Δεν πιστεύω ότι θα κατάφερνα να παίξω τίποτα και ποτέ αν δεν είχα νοιώσει το ρυθμό του ζεϊμπέκικου μέσα μου από μικρός. Πρέπει να ήμουν 7 ή 8 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη", τραγουδισμένο από εσάς. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει σε μια κατασκήνωση στο Σούνιο και θυμάμαι έναν κύριο που ήταν ηλεκτρολόγος εκεί να καμαρώνει ότι έχει την κασσέτα μιλώντας με τους υπόλοιπους μεγάλους. Πρέπει να την είχε λιώσει την κασσέτα από την Εθνική μας Μοναξιά...
Ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τι είναι το ζεϊμπέκικο, όμως για να λέει μέσα για Θεούς του Ολύμπου και κομπιούτερ, ήμουν σίγουρος ότι μίλαγε για κάτι πολύ σημαντικό, κι έτσι προσπάθησα να μάθω τους στίχους. Η προηγούμενη απόπειρα απομνημόνευσης στίχων, πρέπει να ήταν σε ακόμα πιο μικρή ηλικία (2 ή 3) με τον Υδροχόο του κύριου Νίκου και του κυρίου Μανώλη. Ομολογουμένως μεγάλη αποτυχία, καθώς έμεινε μόνο το "Χοχό"...
Το 1995 έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου μπουζούκι και την επόμενη χρονιά, το Φλεβάρη του 1996 θυμάμαι ότι άκουσα στο ραδιόφωνο τη "Ρόζα". Η μοναδική κοπάνα που έκανα από οτιδήποτε ήταν εκείνο το Φλεβάρη, για να πάω να αγοράσω (χωρίς να με καταλάβει κανείς) τα δύο πρώτα CD της ζωής μου. Το ένα ήταν το "Στου αιώνα την παράγκα" και το άλλο ήταν το "Hotel California" των Eagles. Τα έκρυψα για να μην καταλάβει κανείς ότι τα είχα και μετά από καμιά βδομάδα, κάποια στιγμή που όλοι έλειπαν από το σπίτι, έβαλα το CD στη διαπασών. Προσπάθησα να "βρω" τη Ρόζα στο αρμόνιο, όμως δεν ήταν κανονικό ζεϊμπέκικο... Στεναχωρήθηκα, νευρίασα, ήταν δύσκολο για να το "πιάσω" στο μπουζούκι. Πήγα στο δάσκαλο και του είπα ότι ήθελα να με βοηθήσει να το μάθω. Ο δάσκαλος άκουγε μόνο παλιά ρεμπέτικα και είπε ότι δεν ήταν καλό τραγούδι. Χαρακτηριστικά, είχε πει τότε: "Ρε Μιχαλιώ, αυτό το τραγούδι δεν θα το θυμάται κανείς σε 3 μήνες.".
Δεν του το συγχώρησα και τότε αποφάσισα να συνεχίσω ως αυτοδίδακτος. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν σωστό που σταμάτησα, όμως δεν ήθελα να γίνω μπουζουξής. Αυτό που ήθελα, ήταν να μπορώ την ώρα που άκουγα το τραγούδι, αντί να τραγουδάω όπως κάνουν όλοι οι άλλοι, να μπορώ να παίζω στο μπουζούκι και να παίζω για να τραγουδάτε εσείς, η κυρία Τσαλιγοπούλου, ο παππούς ο Στέλιος. Άλλωστε, κουτσά στραβά, ο καθένας μπορεί να τραγουδήσει. Κάποιος έπρεπε και να παίζει όταν μεζευόμασταν παρέα μεγάλη στο σπίτι.
Το Νοέμβρη του 1998 τέλειωσαν κάποιες υποχρεώσεις με τις ξένες γλώσσες και είχα περισσότερο χρόνο για να ακούω μουσική που μου άρεσε. Έψαχνα να βρω ένα τραγούδι για πάρα πολύ καιρό και το βρήκα σε ένα δίσκο που μου έκανε δώρο η μάνα μου για τη γιορτή μου. Ήταν οι "Πεθαμένες Καλησπέρες" όπως τις τραγούδησε ο Πασχαλίδης. Τότε ένιωσα ότι άκουσα ένα απίστευτο ζεϊμπέκικο και το έμαθα στο μπουζούκι, περιμένοντας να το ακούσω εκτελεσμένο ως "κανονικό" ζεϊμπέκικο κάποια στιγμή.
Το καλοκαίρι του 1999 θυμάμαι ότι κατεβήκατε με τον Τσκανή και το Μαχαιρίτσα στην Παλαιόχωρα. Είχαμε τελειώσει τότε την Α' Λυκείου με το φίλο μου το Μαθιό και αποφασίσαμε ότι ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να πάμε στην Παλαιόχωρα όπου γινόταν η συναυλία. Κρατάγαμε ένα CD από τον καθένα για να πάρουμε αυτόγραφο. Την επόμενη μέρα, πετύχαμε τον μόνο Τσακνή σε ένα καφενείο λιγο πριν πάρουμε το λεωφορείο του γυρισμού.
"Κύριε Τσακνή θα μας υπογράψετε το CD;"
"Βεβαίως λεβέντες μου. Για πού ετοιμάζεστε με τα πράγματα στην πλάτη;"
"Γυρνάμε στο Ρέθυμνο. Ήρθαμε χθες από εκεί και κάναμε 150 χιλιόμετρα για να δούμε τον Μητροπάνο."
Πέθανε στα γέλια ο Τσακνής. Ο φίλος μου ντράπηκε... "Τι του είπες ρε μαλάκα του ανθρώπου;" Ήξερε όμως κι αυτός ότι αστειευόμουν κι ότι θα ήταν αρκετό για μένα το αυτόγραφο του Τσακνή.
Η επόμενη φορά που σας είδα, ήταν σε κάποιο φεστιβάλ της ΚΝΕ, τότε που δεν είχα απογοητευτεί ακόμα εντελώς με το ΚΚΕ και δεν είχα μυαλό στο κεφάλι μου. Ήμουν πλέον φοιτητής και ευτυχώς είχα παρέα για να παίζουμε μουσική όλοι μαζί. Παλέψαμε να μάθουμε τη Ρόζα... Αρκετές φορές. Μόνο ο Φώτης κατάφερνε να πιάσει κάτι στο μπουζούκι του. Ο Κώστας, ο Διονύσης κι εγώ απελπιζόμασταν...
Ήρθαμε με μια παρέα στην Ακτή Πειραιώς το 2005, τότε που όλοι έλεγαν ότι δεν είστε καλά, να σας δούμε. Έτυχε να κάτσουμε κοντά επειδή κάποιοι είχαν ακυρώσει. Ήταν σαν όνειρο... Ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη τη βραδυά. Θυμάμαι ότι βγαίνοντας κάποιος είπε "Δεν μπορεί να τραγουδήσει.... είναι στα τελευταία του ο Μητροπάνος". Και τότε συνειδητοποίησα ότι κυκλοφορούν αρκετοί μαλάκες στον κόσμο.
Το ένοιωθα ότι θα μπορούσα να σας ξαναδώ. Κι όντως πέρυσι το καλοκαίρι με την παρέα μου, ήρθαμε στο Ηράκλειο να σας δούμε με τον Μπάση και τον Κότσιρα. Ένοιωσα ότι ήμουν σε εκκλησία. Αν μη τι άλλο, ήσασταν και οι τρεις εξαιρετικοί και ξέρω ότι οι διοργανωτές δεν περίμεναν τόσο κόσμο. Άνετα το γκρεμίζαμε το Παγκρήτιο εκείνο το βράδυ του Ιούνη τόσο που είχε στριμωζτεί ο κόσμος στο ένα μόνο πέταλο του γηπέδου...
Είναι τιμή μου που σας είδα από κοντά. Είναι τιμή μου που άκουσα τα τραγούδια σας και τα τραγούδησα με την παρέα μου. Είναι πολύ άσχημη η σύμπτωση με τον Παπάζογλου. Ακριβώς ένα χρόνο μετά... Θυμάμαι ότι 26 Απρίλη (Μ. Σάββατο) είχε πεθάνει και ο Τόκας το 2008. Φαίνεται κάθε άνοιξη θέλει "φόρο" για έρθει κι έτσι μαζεύτηκε καλή παρέα εκεί ψηλά. Ζείτε όλοι στις καρδιές μας και θα φροντίσουμε να μείνετε Αθάνατοι.
Άλλωστε, το ροκ το ελληνικό θα 'ναι ζεϊμπέκικο...
