Τον τελευταίο καιρό η αλήθεια είναι ότι περνάω δύσκολες στιγμές όταν βρίσκω λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Οι μέρες της αναχώρησης προς Σιγκαπούρη πλησιάζουν πολύ γρήγορα και ευτυχώς το διάβασμα πάει εξαιρετικά. Βοηθάει και το όλο πολιτικό σκηνικό στο να συγκεντρωθώ, καθώς κάθε 3 μέρες φτιάχνω καινούριο συκώτι με τις πιο γιαλαντζί εκλογές που θα πραγματοποιηθούν σε 2 μέρες. Μιλάμε και για πολύ διάβασμα, το γέλιο όμως είναι το κάτι άλλο. Εν τω μεταξύ, το Ελληνικό Κράτος λειτουργεί "κανονικά" (για τα δικά του δεδομένα).
Η γάτα του Schrödinger
Οι συνάδελφοι φυσικοί μπορούν να αγνοήσουν την παρούσα παράγραφο, η οποία έχει εκλαϊκευτικό χαρακτήρα και να προχωρήσουν στην επόμενη παράγραφο.
Το 1935 ο Erwin Schrödinger διατύπωσε αυτό το διάσημο νοητικό πείραμα, ως προϊόν της περίφημης εργασίας των Albert Einstein, Boris Podolsky και Nathan Rosen (γνωστής ως παράδοξο των EPR), οι οποίοι αρκετά χοντρικά, πρότειναν ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες, υπάρχει η δυνατότητα μέσω μίας κυματοσυνάρτησης να περιγράψουμε την κατάσταση δύο αντικειμένων. Η βασική συνθήκη που πρέπει να ικανοποιείται, είναι το να βρίσκονται τα δύο σωματίδια σε μια κατάσταση εναγκαλισμού (αρκετοί συνάδελφοι χρησιμοποιούν τον όρο "διαπλοκή" και μου αρέσει!!!), όπου το ένα σωματίδιο δηλαδή, "νοιώθει" τρόπων τινά τι ακριβώς συμβαίνει στο άλλο. Το παράδοξο έγκειται στο ότι μαθαίνοντας το τι ακριβώς συμβαίνει με το πρώτο σωματίδιο, μπορούμε να υποθέσουμε με 100% επιτυχία το αποτέλεσμα που θα μας έδινε η μέτρηση στο άλλο σωματίδιο, χωρίς όμως να το μετρήσουμε.
Σ' αυτό το σημείο η κβαντομηχανική (η οποία τότε ήταν στα σπάργανα), πέρασε μια τεράστια περίοδο κρίσης. Κι επειδή στην επιστήμη η κρίση πάντα μεταφράζεται ως "ευκαρία" και όχι κίνδυνος, προέκυψαν ένα σωρό ενδιαφέρουσες εργασίες τόσο σε επίπεδο καθαρής φυσικής, όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Βέβαια, ακόμα και οι θεμελιωτές της κβαντομηχανικής ένοιωσαν ότι το παράδοξο EPR καθιστούσε τη νέα θεωρία αδύναμη και ακόμα κι ο Einstein ένοιωσε ότι ήταν γελοία τα αποτελέσματα της έρευνάς του.
Ο Schrödinger στη συστηματική αλληλογραφία που είχε με τον Einstein, με σκοπό να κάνουν το μνημόσυνο της κβαντομηχανικής και να αποφασίσουν ότι η νέα θεωρία έλεγε αρλούμπες, πρότεινε ένα νοητικό πείραμα για να καταλάβουμε τη "γελοιότητα" της κατάστασης.
Στο περίφημο πείραμα, θα μπορούσε ένας άνθρωπος να κατασκευάσει ένα κουτί το οποίο να είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο σύμπαν όσον αφορά την κοσμική ακτινοβολία, στο οποίο να τοποθετήσει έναν μετρητή Geiger. Ο μετρητής λόγω της κατασκευής του κουτιού δεν θα είχε ένδειξη παρά μόνο αν άνοιγε το κουτί και θα ήταν συνδεδεμένος με έναν απλό μηχανισμό ο οποίος μόλις ο ανιχνευτής μέτραγε έστω και ένα γεγονός, θα έσπαγε μια φυάλη που περιείχε υδροκυάνιο. Για την οικονομία του παραδείγματος υποθέτουμε βέβαια ότι είναι εύκολο να κλείσει κανείς μια γάτα στο κουτί, καθώς και να φτιάξει το μηχανισμό χωρίς να σκοτωθεί ο ίδιος.
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, όσον αφορά την κατάσταση της γάτας, έχει να κάνει με το ότι καθώς είναι κλεισμένη μέσα στο κουτί και δεν μπορούμε να δούμε αν είναι ζωντανή ή ψόφια, η πιθανότητα να είναι νεκρή είναι 50% και άλλη τόση η πιθανότητα να είναι ζωντανή. Λέμε λοιπόν ότι η γάτα βρίσκεται σε μια υπέρθεση των καταστάσεων ζωντανή-νεκρή και μάλιστα με ίσες πιθανότητες. Κι επειδή στην κβαντομηχανική μιλάμε με κυματοσυναρτήσεις, η κυματοσυνάρτηση (Ψ) του συστήματος κουτιού-γάτας, θα έχει την παρακάτω μορφή.
(Οι κατηγορίες των φιλοζωικών εταιρειών ότι οι φυσικοί συνήθως φαίνεται να έχουν μόνο σκύλους, πρέπει να καταγγείλω ότι είναι ανυπόστατες και αήθεις!)
Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα όχι μόνο δεν έκανε το μηνομόσυνο της κβαντομηχανικής εν μέσω κλαυσίγελων (είχε αρκετά διεστραμμένο χιούμορ ο Schrodinger), αλλά πλέον το παράδειγμά του διδάσκεται στις αρχές των μαθημάτων της κβαντομηχανικής για να καταλάβουν (!!!) οι φοιτητές ότι πρέπει να ανοίξουν αρκετά το μυαλό τους για να δεχθούν τη νέα θεωρία. Το τι σόι ηθική διδάσκονται οι φοιτητές φυσικής, είναι μια τεράστια κουβέντα όπως μπορείτε να διαπιστώσετε.
Γιάλτα: Φεβρουάριος 1945 - Μάϊος 2012
Δεν θεωρώ ότι αξίζει να ασχοληθώ με το αν όντως το Φεβρουάριο του 1945 ο κόσμος χωρίστηκε από τον Chrurchill και τον Stalin (ο Roosevelt είχε δικούς του πονοκεφάλους με τους Γιαπωνέζους) στο θρυλικό εκείνο χαρτάκι. Θεωρώ ότι η κυνικότητα και η αναισθησία είναι οι μοναδικές επιλογές στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, οπότε δεν είμαι πλέον 10 χρονών για να εντυπωσιαστώ ούτε από την κυνικότητα του Churcill ούτε από την αναισθησία του Stalin. Είμαι βέβαιος πάντως ότι τα ντόπια φερέφωνά τους που αιματοκύλισαν τον τόπο στον εμφύλιο και αναδείχθηκαν "ήρωες" (και ταυτόχρονα "χασάπηδες") σίγουρα γνώριζαν ότι η Ελλάδα είχε το περίφημο 70-30 στην επιρροή της.
Ας δούμε όμως πρακτικά πώς εφαρμόστηκε η συμφωνία της Γιάλτας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, η υπέρθεση δηλαδή καπιταλισμού και κομμουνισμού:
- Το Ελληνικό Δημόσιο υπήρξε για πολλά χρόνια ο μεγιστάνας του συστήματος, με διευθύνοντα Σύμβουλο για κάποια χρόνια τον Σκατόψυχο, 7 χρόνια τους Στρατόκαυλους κι από εκεί και μετά οδηγήθηκε στην ολοκληρωτική καταστροφή της Μεταπολίτευσης. Μεθαύριο βέβαια διεκδικούν ψήφο και οι φασίστες, όμως αυτή είναι απλά η φάρσα που μας κάνει η Ιστορία...
- Το Ελληνικό Δημόσιο στελεχώθηκε κατά 90% από ανθρώπους οι οποίοι στη δεδομένη εποχή που προσελήφθησαν ήταν κατάλληλοι για τη "δουλειά" που τους ανατέθηκε, δημιούργησαν το δικό τους καθεστώς βολεύοντας ανίκανους ανθρώπους σε θέση ευθύνης (για να κάνουν τα θελήματά τους) και κατά 10% από ανθρώπους οι οποίοι έχοντας φιλότιμο προσπαθούσαν να αποδείξουν με ιδιαίτερο ζήλο ότι το Δημόσιο δεν είναι ελέφαντας.
- Υιοθετήθηκαν όλες οι παθογένειες του κομμουνισμού. Ιδιαίτερα η γραφειοκρατεία είναι αυτή που ταλαιπωρεί τον μέσο Έλληνα. Δυστυχώς, διογκωμένη γραφειοκρατεία υπάρχει εκεί που πρέπει πάσει θυσία να συγκαλυφθούν φαινόμενα διαφθοράς. Ο δε συγκεντρωτισμός, εξασφάλισε σε όλο το Μεταπολεμικό σύστημα διακυβέρνησης ότι θα μπορούσε να ελέγξει συνειδήσεις, ψήφους και συνεπώς την εξουσία
- Από τον καπιταλισμό οι δημόσιοι λειτουργοί καθιέρωσαν στο κεφάλι τους την "νοοτροπία" του ότι το Κράτος (όπως λέγανε επί τουρκοκρατίας "η Πόλη") δεν έχει ανάγκη από τα χρήματα που θα κλέψουμε όσο είμαστε στη δούλεψή του. Κι επειδή είναι και χαζός μεγιστάνας, μπορούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, αφού η Δικαιοσύνη, η Παιδεία και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι επιεικώς ανίκανες να ανατρέψουν την κατάσταση.
Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά. Είναι μια καθημερινή σχιζοφρένεια, όπου από τη μια κατοικείς σε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άλλοι γραφειοκράτες αυτοί), από την άλλη ακούς τον κόσμο να μιλάει για το Κράτος και λες: "Καλά ρε πούστη, αυτοί είναι από άλλη χώρα;"
Δεν μπορεί κανείς να μην το έχει παρατηρήσει αυτό το τελευταίο στην καθημερινότητά του. Αναζητώντας τα αίτια αυτής της διαπίστωσης, κάποιος μπορεί να υποθέσει τα εξής:
Α. Οι Έλληνες απλά είναι καχύποπτοι λόγω του ότι κατά καιρούς εμφανίζεται ο συνωμοσιολάγνος της γειτονιάς στο σπίτι τους και τους έχει κάνει πλύση εγκεφάλου, οπότε η συμπεριφορά του είναι ο μηχανισμός άμυνας που έχει αναπτύξει.
Β. Οι Έλληνες (οι ζώντες τουλάχιστον), δεν έχουν καθιερωμένη την συνείδηση του πολίτη, η οποία συνδέεται με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του στα πλαίσια των νόμων του Κράτους, οι οποίοι υπάρχουν (βεβαίως-βεβαίως) για να εξυπηρετούν τον πολίτη.
Σ' αυτές τις εκλογές, τις πιο νερόβραστες της Ιστορίας, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και οι δύο παραπάνω κατηγορίες. Ιδιαίτερα η πρώτη κατηγορία, είναι που φτιάχνει το καινούριο συκώτι. Τα σενάρια των αεροψεκασμών, του codex alimentarius, της Ελένης Λουκά, του Δημοσθένη Λιακόπουλου, του τύπου που λέει ότι "Αυτά τα ξέρω εγώ και άλλοι 4" κι ό,τι παπαριά μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ανησυχητικό είναι ότι όπως μαθαίνω, υπάρχουν συνάδελφοι στα σχολεία οι οποίοι ανακυκλώνουν (ευτυχώς με μυστικοπάθεια) αυτές τις ιστορίες.
Πραγματικά όμως, ρε παιδιά, μήπως βλέπουμε πολλή τηλεόραση;
Εφαρμογές: Οι μαλάκες και ο τρελός
Η δεύτερη υπόθεση θεωρώ ότι είναι πιο λογικοφανής. Άλλωστε όλοι είμαστε σκυλιά του Παβλόφ και διδασκόμαστε από τις καθημερινές μας εμπειρίες. Για παράδειγμα, την προηγούμενη Παρασκευή, 27 Απριλίου 2012 και περίπου στις 11.30 έγινα μάρτυρας της γαϊδουριάς του Ελληνικού Δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Πίνοντας καφέ στο Ρέθυμνο ξαφνικά βλέπω να παρκάρουν απέναντι με το υπηρεσιακό "παπάκι" (ΒΒΡ 155) δύο αγόρια της Δημοτικής Αστυνομίας. Ήρθαν κι έκατσαν ένστολοι, για περίπου μία ώρα (έως τις 12.30-12.45), ήπιαν το καφεδάκι τους και την έκαναν για να γράψουν κανέναν κακομοίρη που δεν έχει πληρώσει το χαράτσι του δήμου στις ελεγχόμενες θέσεις πάρκινγκ.
Σε αυτή τη μία ώρα πέρασαν πολλά πράγματα από το μυαλό μου. Αρχικά το πήρα όλο το πράγμα στην πλάκα. Είπα από μέσα μου, "Ο κλασσικός ο μαλάκας δημόσιος υπάλληλος" σε στυλ Γεωργίου. Δεν με έπεισα όμως και μπήκα καλώς ή κακώς στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά και την αναισθησία τους.
Τα συμπεράσματα είναι διατυπωμένα σίγουρα στις παρέες, όμως scripta manent:
- Σίγουρα δεν έχουν επιλεγεί με κάποια αξιοκρατική διαδικασία πέρα από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ο οποίος μοριοδοτεί το πόσες ψήφους έχει η οικογένειά τους και πόσο μεγάλο δόντι έχει η οικογένειά τους.
- Κανείς δεν μπορεί να τους απολύσει, άρα μπορούν θεωρητικά και όλη μέρα να πίνουν καφέ αν θέλουν. Χάρη μας κάνουν που μας γράφουν όταν παρκάρουμε στις θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης χωρίς χαράτσι.
- Είναι τόσο γάιδαροι, που σε ώρα αιχμής και με το Ρέθυμνο πνιγμένο από αγροτικά παρκαρισμένα στη μέση του δρόμου, θεώρησαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πάνε για καφέ.
- Κανένας δεν θα τους "ρουφιανέψει" στις Δημοτικές Αρχές. Ακόμα όμως κι αν το κάνει, ο δημοκρατικά εκλεγμένος Δήμαρχος (με 74% παρακαλώ) θα φανεί μεγαλόψυχος και απλά θα τους επιπλήξει.
Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο, πραγματικά με διαολίζει. Με την ανεργία στο 22%, με τα παιδιά που είναι μορφωμένα και δουλεύουν σε καφετέριες (αν δουλεύουν) και σερβίρουν λέχρους δημόσιους υπαλλήλους που κάνουν "κοπάνα" από τη δουλειά, πραγματικά, πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι δεν θα βρεθεί ΕΝΑΣ ΤΡΕΛΟΣ να σε βγάλει φωτογραφία και να σε τρέχει ρε αλήτη;
Ποιος είναι αυτός που σας κάνει πλάτες; Για ποιον ακριβώς δουλεύετε; Πώς μπορεί το Ρέθυμνο με τόση Δημοτική Αστυνομία να είναι πνιγμένο από τις 08.00-21.00 στην κίνηση κάθε μέρα κι εσείς να πίνετε φραπέ;
Μπήκα στον πειρασμό να τους πετάξω από κάτω, στα βραχάκια. Θεωρώ όμως ότι η βία δεν είναι λύση και ότι οι θάλασσες είναι αρκετά μολυσμένες για τις γεμίσουμε με τα τοξικά απόβλητα του Ελληνικού Δημοσίου. Τουλάχιστον ως πρώτο μέτρο η βία δεν είναι λύση. Γιατί τώρα που θα γίνει η καταγγελία, θα είναι αρκετά ενδιαφέρον το να ληφθεί επίσημη απάντηση από το Δήμο Ρεθύμνου για το περιστατικό και ακόμα πιο ενδιαφέρον να δούμε για πόσο καιρό ακόμα οι τοπικές κοινωνίες θα σιωπούν και θα ανέχονται τους σφετεριστές της Δημόσιας Εξουσίας και του Δημόσιου Χρήματος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Δήμος Ρεθύμνης είναι ιδιαίτερα απαιτητικός στις αξιώσεις του προς τους δημότες, χωρίς όμως να έχει την ευθιξία ούτε καν να ασφαλτοστρώσει τους 4 κεντρικούς του δρόμους μπας και δουν τα αμάξια μας άσπρη μέρα. Όσον αφορά πάντως πολιτιστικές εκδηλώσεις, δράσεις για τη δημιουργία ποδηλατόδρομων και πεζοδρομήσεων είμαστε στάνταρ η πόλη με το μεγαλύτερο ποδηλατόδρομο (σε μήκος) στην Ελλάδα. Και για να τα λέμε όλα, η προηγούμενη "δημοκρατικά εκλεγμένη" Δημαρχία έφυγε με οφειλές που έφταναν περίπου τα 7 εκ. ευρώ σε 25 περίπου χρόνια διαχείρισης. Η νυν Δημαρχία, ήδη έχει ξεπεράσει τα 7 εκ. ευρώ και παρόλα αυτά οι Ρεθεμνιώτες θα τον ξαναψηφίσουν για την ποιότητα ζωής που τους προσφέρει. Να τους χαιρόμαστε. Γιατί προφανώς δεν πρόκειται για το ότι ο Δήμαρχος είναι διεφθαρμένος. Εκλέχθηκε με 74%, πράγμα που σημαίνει ότι πολύς κόσμος τρώει στο δήμο Ρεθύμνης και καλό θα ήταν κάποια στιγμή να καθιερωθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση ότι με την αλλαγή του Δημάρχου θα γίνεται και διαχειριστικός έλεγχος πριν την τελετή παράδοσης-παραλαβής.
Τη θέση των συμπαθέστατων (κατά τα άλλα) αστυνομικών που έφυγαν καβαλώντας το "παπάκι", αφού τους κέρασε το κατάστημα, έλαβε άλλη μαμούνα δημόσιος υπάλληλος τον οποίο έτυχε να γνωρίσω στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Πολιτικό προσωπικό, διορισμένος ως οπλοτεχνουργός... Εν καιρώ ειρήνης, η δουλειά που έκανε ήταν να τσακώνεται με τους στρατιωτικούς προκειμένου να εξαναγκάσει τον Διοικητή να του δώσει άδεια, καθώς το να του επιβάλει ποινή ο Διοικητής θα του γύρναγε μπούμερανγκ. Ο λόγος; Το σωματείο των πολιτικών υπαλλήλων του Στρατού. Αν νομίζετε ότι ξέρετε από συνδικαλιστές, δεν ξέρετε τίποτα αν δεν έχετε γνωρίσει τους ανθρώπους που κάνουν στρατηγούς να τους βαράνε προσοχές... Προσκυνημένοι στρατιωτικοί... Τουλάχιστον εγώ το χρέος μου στην πατρίδα το έκανα όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε μόνοι με έναν από τους πολιτικούς υπαλλήλους και κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε να συνεχίσει αυτό το βιολί όσο τουλάχιστον ήμουν εγώ εκεί. Σιγά μην ασχολιόντουσαν οι πιτσιρικάδες...
Ό,τι μου πούνε τα παιδιά
Παλιότερα, ξέραμε τι θα ψηφίσουμε. Ξέραμε, διότι ο παππούς είχε προκόψει κι είχε φάει τη ζωή του να τρέχει για το ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα άλλαζε την Ελλάδα. Όταν σε κάποια φάση (πριν πεθάνει βέβαια) μιλούσαμε για τα κόμματα στα πανεπιστήμια και του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους δεν πρόκειται να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ποτέ στη ζωή μου, αρχικά γέλασε και μετά πήρε ένα ύφος απορημένο. Σαν να αμφέβαλλε για το αν είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Σαν να αμφέβαλλε για το αν τελικά αγωνίστηκε για τα συνθήματα του Αντρέα ή για τη βίλα της Μιμής. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που προδόθηκαν από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κι όχι μόνο ΠΑΣΟΚοι...
Ο πατέρας μου φάνηκε πιο διαλλακτικός σ' αυτές τις εκλογές. Πιο πολύ απελπισμένος βέβαια από αυτά που ακούει όταν ανοίγει την τηλεόραση.
"Ό,τι μου πούνε τα παιδιά θα ψηφίσω! Τόσα χρόνια τους έλεγα εγώ τι να ψηφίσουν και να τα αποτελέσματα."
Το πρόβλημα όμως δεν είναι το τι θα βγει στις εκλογές. Το πρόβλημα είναι αν τελικά φταίνε οι κυβερνήσεις ή αν πρέπει να ξεκινήσουμε να φερόμαστε ως υπεύθυνοι πολίτες που νοιάζονται για το Κράτος τους όπως νοιάζονται για το σπίτι τους, ή αν θα συνεχίσουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία να συμπεριφερόμαστε σαν μαλακισμένα του Γυμνασίου και του Λυκείου που ψηφίζουν για το 15μελές. Αν θα συνεχίσουμε να συντηρούμε ένα καθεστώς οπαδικό στις προτιμήσεις που δηλώνουμε στην κάλπη, ή αν θα προτιμήσουμε την επόμενη μέρα των εκλογών να ελέγξουμε έμπρακτα την νέα Κυβέρνηση και να εξασφαλίσουμε ότι το πανηγύρι που είχε στηθεί εδώ και 40 χρόνια με τα χρήματα του Δημοσίου (που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε με δυσβάσταχτους όρους) θα τελειώσει τη Δευτέρα.
Θέλουμε Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία και Εργασία για τη δική μας και την επόμενη γενιά. Ας μη δώσουμε φιλί ζωής στα καθάρματα που κυβέρνησαν και διοίκησαν τον τόπο.
Ο ίδιος δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Έχω την επιλογή της καρδιάς που στηρίζω τόσα χρόνια (ΣΥΡΙΖΑ) και την επιλογή του μίσους (ΚΚΕ). Γιατί επιλογή του μίσους;
Έχουμε ταλαιπωρήσει πάρα πολλά χρόνια τη γάτα για να πιστεύουμε ότι είναι ακόμα ζωντανή. Την Κυριακή, δίνουμε τη δική μας απάντηση και κλείνουμε τα αυτιά μας στους εκφοβισμούς των πολιτικών. Ψηφίζουμε για τα παιδιά μας και όχι για εμάς.
Άλλωστε, αν δεν ψόφησε η γάτα το πιο πιθανό είναι ότι έχει τελειώσει η μπαταρία του μετρητή Geiger κι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Πρέπει όμως ΟΛΟΙ να πάμε να ψηφίσουμε. Θα λογοδοτήσουμε στα παιδιά μας για το τι κάναμε εκείνη την ημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου