Παρακολουθήσαμε τον ηγέτη του σταρχιδισμού να κλαίγεται για το ντου που του έκανε η Εφορία για να κατασχέσει οτιδήποτε θα μπορούσε να αποκαταστήσει τους προμηθευτές του. Δεν είμαι βέβαιος για το κατά πόσον θα τύχουν της ίδιας προσοχής και οι εργαζόμενοι, αλλά στο κάτω-κάτω ήταν επιλογή τους να αφήνουν να σπάνε οι απεργίες και να δέχονται την τρομοκρατία που τους επέβαλε το αφεντικό με το "έτσι θέλω". Η δική μου γενιά(*) έχει τα δικά της πρότυπα, τα οποία φρόντισαν να βάλουν τον κλαυσίγελο του εν λόγω παπαράκου στη θέση του, με τον πλέον σύντομο, περιεκτικό και ουσιαστικό τρόπο.
Δεν έχω κάτι προσωπικό, αλοίμονο, με τον κύριο Κωστόπουλο. Στο πρόσωπό του όμως βλέπω αυτή τη γενιά των "πνευματικών του παιδιών", των σημερινών 40άρηδων που εδώ στο Ρέθυμνο τουλάχιστον αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλο να βαράνε κανόνια. Η γενιά της Μυκόνου, των νυχτερινών μαγαζιών, του "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας". Ήρθε η ώρα να περάσετε στο ταμείο κύριοι. Κι όχι, αυτή τη φορά δε σας ξελασπώσει κανείς -ο "γιατρός" άλλωστε μας άφησε χρόνους, οι δε όμοιοί του πλέον είναι διατεθιμένοι να ντυθούν παπαδοπαίδια για να επιπλεύσουν στην εποχή-.
Προφανώς έχετε τις καβάτζες σας, όμως λείπει κάτι σημαντικό, το οποίο όμως κάνει τη διαφορά του απλά χρεωκοπημένου από τον ολοκληρωτικά κατεστραμμένο. Αυτό δεν είναι άλλο από την οικογένεια. Τι σόι οικογένειες φτιάξατε με γυναίκες οι οποίες ήταν μαζί σας μόνο και μόνο επειδή έτρεχε το χρήμα για τσάντες D&G, για Swarovsky και για πράγματα που φρόντιζαν να καλύπτουν την άσωτη ζωή σας πάντα με δανεικά που σας εξασφάλιζε το εκάστοτε λαμόγιο-διευθυντής στις τράπεζες που σήμερα ξεζουμίζουν τους κουτο-Θωμάδες που εδώ και 10 χρόνια επιβίωναν με κάρτες; Πώς μπορείτε να εξαγοράζετε με εικοσάευρα μια αγκαλιά από το παιδί σας ρε γελοίοι; Κατά τα άλλα, οι υποθέσεις παιδεραστίας στο Ρέθυμνο ήταν κεραυνοί εν αιθρία και όλοι πέσατε από τα σύννεφα. Πέφτατε όλοι μαζί από τα σύννεφα και τώρα τρέχετε μπας και συμμαζέψετε τα παιδιά σας. Ελπίζω να μην είναι αργά, αν και μάλλον η κοινωνία που στήσατε για να τρώτε όλοι μαζί, ήδη έχει πάρει την κάτω βόλτα.
Ένα από τα λίγα πράγματα που έχουν απομείνει σ' αυτόν τον τόπο είναι το φιλότιμο και η εργατικότητα των ανθρώπων. Έχοντας τις καλύτερες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια δίπλα στον παππού μου, μέσα σε ένα αγροτικό, πηγαίνοντας από το ένα κτήμα στο άλλο για ό,τι δουλειά μπορεί να φανταστεί κανείς, καταλαβαίνω πλέον το λόγο για τον οποίο είχε επιλέξει να ζει μέχρι την τελευταία στιγμή σαν είλωτας, ανάμεσα στα δέντρα και πατώντας στο χώμα που τόσο πολύ αγαπούσε. Είχε ζήσει την Κατοχή με τον πλέον σκληρό τρόπο... Οι Γερμανοί, με τη συνδρομή "ντόπιων καλοθελητών" τον άφησαν ορφανό από 8 χρονών. Έκτοτε, ανέλαβε τη φροντίδα της μητέρας του και των δύο μικρότερων αδερφών του και αναγκάστηκε να εκτιμήσει την αξία που έχει "ένα μαντηλάκι γης".
Πραγματικά, νοιώθω ότι χωρίς τις εμπειρίες που μας μετέδωσε η γενιά της Κατοχής, σήμερα θα ήμασταν χαμένοι από χέρι. Όταν βλέπω αυτή τη γενιά που έζησε την Κατοχή να απογοητεύεται, πραγματικά απελπίζομαι. Ξαφνικά σταμάτησαν οι ιστορίες της γιαγιάς από την προσφυγιά στη Λωρίδα της Γάζας. Σαν να μου λέει ότι πλέον τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα. Ξεγελάει κι αυτή βέβαια την κατήφεια της με κάνενα λογοπαίγνιο ("Μνημόσυνο" αντί Μνημόνιο κλπ), αλλά ίσως όλη αυτή η απογοήτευση να γεννιέται από τη σκέψη που θα πέρναγε κι απ' το δικό μου μυαλό στη θέση της. "Στη φτώχεια γεννήθηκα, στη φτώχεια θα πεθάνω"...
Ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά δύσκολα σήμερα. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ζούμε τα χειρότερα, ίσως γιατί είχα συνηθίσει στα λίγα και δε μου κακοφάνηκε. Θυμάμαι σε κάποια φάση που είχαν πάρει τηλέφωνο για να πουλήσουν πιστωτική κάρτα εκείνες οι γκόμενες που από τη φωνή καταλάβαινες ότι ήταν τουλάχιστων 160 κιλά και πιθανότατα είχε ενσωματωθεί το χειλόφωνο στο στόμα τους στο τηλεφωνικό κέντρο επειδή δεν μπορούσαν να τις ξεσφηνώσουν από την καρέκλα, το πώς με "περιφρόνησε" επειδή δεν είχα πιστωτική κάρτα.
"Μα καλά! Εδώ όλος ο κόσμος εκσυγχρονίζεται κι εσείς θα μείνετε πίσω;"
Ε, λοιπόν, τώρα που σας "εκσυγχρόνισαν" οι τράπεζες, να δω πώς θα σωθείτε. Δε νοιώθω άσχημα για τη χολή που έβγαλα πιο πάνω. Ήταν συνειδητή της επιλογή να πληρώνεται για να πουλάει κάρτες με ληστρικά επιτόκια κι ήταν επιλογή δική μου να μείνω άνεργος προκειμένου να κάτσω να κάνω το τσιράκι της τράπεζας. Νοιώθω άσχημα που δικαιώθηκαν οι επιλογές που έκανα την προηγούμενη δεκαετία. Ακόμα πιο άσχημα νοιώθω που ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω 4-5 ανθρώπους (όπως τότε στο ΕΜΠ) να ξεκινήσουμε κίνημα. Αν ο κόσμος σταματήσει να κυνηγάει την ουρά του, ίσως βρεθούν και κάνουμε κάτι, όμως έως τότε απλά θα παρατηρούμε και θα σχολιάζουμε, γιατί εδώ στο Ρέθυμνο πραγματικά δεν συμαβαίνει τίποτα... Βλέπω και ποιοι κατεβαίνουν στις πορείες κι εκεί είναι που μου γυρίζουν τ' άντερα. Ρε, άντε να πάτε στη διπλανή παραλία να δείτε αν έρχομαι. Κι είναι και γνωστοί .... Αυτό το τελευταίο, είναι που δεν αντέχεται με τίποτα. Αν δεν τον ξέρεις τον άλλο, δεν έχεις προσωπικά μαζί του. Όταν τον ξέρεις όμως, ξέρεις τι ζωή έκανε και πώς και τον βλέπεις και φάτσα φόρα στην πορεία, ε λοιπόν, αυτός είναι λόγος να απέχεις από την πορεία. Ξαφνικά έγιναν όλοι θύματα και εργατοπατέρες. Υπαλληλίσκοι του κώλου, με σπουδές του κώλου και μπάρμπα στην Κορώνη, γνωστοί στους νυχτερινούς κύκλους και να κρατάνε και πανώ. Βρε ούστ από δω κοπρίτες!!!
Τις προάλλες διάβαζα ένα βιβλιαράκι που περιείχε απομνημονεύματα του Καποδίστρια. Καμιά 60αριά σελίδες πρέπει να ήταν, όμως μου άφησε πάρα πολλή απογοήτευση για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί πολιτικοί την εξουσία που τους δίνει ο (κατα τ' άλλα) κυρίαρχος λαός. Έλεγε λοιπόν σε ένα σημείο, ότι έπρεπε να ταξιδεψει στο εξωτερικό για να διαπραγματευτεί ένα δάνειο που χρειαζόταν για τα στεγνά ταμεία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Του κανόνισαν λοιπόν να πάει να μείνει σε ξενοδοχείο της Βιέννης, το οποίο χρέωνε ένα αστρονομικό ποσό για τη διανυκτέρευση. Ο Καποδίστριας το αρνήθηκε διότι "δεν είναι σωστό εγώ να πηγαίνω για να διαπραγματευτώ άνε δάνειο και να ξοδεύω χρήματα τα οποία δεν έχει το ελληνικό κράτος". Τελικά έμεινε σε έναν γνωστό που είχε στη Βιέννη αν θυμάμαι καλά. Σωστός ο Καποδίστριας, σκέφτηκα. Κι αναρωτήθηκα ποιος από τους σημερινούς εθνοπατέρες θα καταδεχόταν να κανονίσει να τον φιλοξενήσει κάποιος Έλληνας της διασποράς αντί να ξοδεύει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για τη διαμονή του στα Χίλτον όλης της Γης. Πραγματικά απελπίστηκα....
Πιο κάτω έλεγε για το πώς έφερε τα γεώμηλα (κοινώς "πατάτες") στην Ελλάδα. Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά δείχνει το πόσο ανώμαλος λαός είμαστε. Έβαλε λέει τις πατάτες σε μια αποθήκη και τοποθέτησε φρουρούς απ' έξω, οι οποίοι είχαν εντολή απλά να είναι εκεί και να μην εμποδίσουν όποιον πάει να κλέψει. Κι όντως, δεν εμπόδισαν κανένα. Η ιδέα όμως του απαγορευμένου, έκατσε "κάπως" στους συμπατριώτες της εποχής, οι οποίοι άρχισαν σιγά σιγά να μπαίνουν και να κλέβουν (κι αργότερα να καλλιεργούν) πατάτες.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, εν μέσω πανικού μετακόμισης όπως προείπα, διάβασα την πιο ενθαρρυντική είδηση της τελευταίας 20ετίας. Αγρότες από την Πιερία αυτοοργανώθηκαν και αποφάσισαν να διαθέσουν την παραγωγή πατάτας που διέθεταν χωρίς μεσάζοντες. Είμαστε η χώρα που σε κάθε βήμα μπρος, κάνει 10 βήματα πίσω. Οι αγρότες που εκπαιδεύτηκαν από τους νταβατζήδες τους να ζούνε με τις επιδοτήσεις, επιτέλους φαίνεται ότι αρχίζουν να ξυπνάνε. Τη φοβάμαι αυτή την ιστορία, κυρίως γιατί και οι μεσάζοντες είναι πιεσμένοι αυτό τον καιρό. Όμως, πιστεύω ότι ο κόσμος πλέον συνειδητοποιεί ότι το ευρώ του έχει αξία και ότι θα στηρίξει έμπρακτα αυτή την προσπάθεια.
Ακούγονται διάφορα και για την αγορά του ελαιολάδου. Ότι και καλά οι παραγωγοί της Κρήτης οργανώνονται και θα κινηθούν στο ίδιο μοτίβο. Αν ζούσα από το ελαιόλαδο, θα το είχα κάνει ήδη πραγματικότητα το κίνημα. Παράγουμε όμως αρκετό ίσα-ίσα για την οικογένειά μας και δεν αξίζει την αρτηριοσκλήρωση να μπλέξω αυτή τη χρονική περίοδο με τα ντόπια λαμόγια.Άλλωστε, πολύ φοβάμαι ότι τα συμφέροντα των συνεταιρισμών είναι πολύ μεγάλα για να επιτρέψουν να γίνει αυτή η κίνηση.
Καταλάβατε που φτάσαμε; Οι αγρότες να φοβούνται τους Συνεταιρισμούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου