Ξηλώνοντας το χαλί των τύπων

Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο σκεπτικό με το οποίο πορεύεται κατά κανόνα η μεσοαστική οικογένεια στην Ελλάδα, καθώς και το Ελληνικό Κράτος που είναι φυσική προέκταση της μεσοαστικής οικογένειας. Συνοψίζεται στη ρήση "Μην ξεφτυλιστούμε" και στην ουσία έχει να κάνει με το πώς θα τηρήσουμε τους τύπους όταν όλα τριγύρω καταρρέουν...

Το τελευταίο τετράμηνο νομίζω ότι η ροή με την οποία εξελίσσεται η κατάσταση στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε προκύψει από διεστραμμένο ευφυές ανθρωποειδές στις υπηρεσίες του Ελληνικού (παρα)Κράτους. Παρακολουθώντας τα τελευταία 4 χρόνια τις εξελίξεις, είχα πειστεί ότι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι και απλά ό,τι και να τους αναθέσεις, όσο απλό και τετριμμένο μπορεί να φαίνεται, είναι ικανοί να το αναγάγουν σε άλυτο πρόβλημα, πολλές φορές με την υπερφυσική διάσταση του "Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες". 

Παρατηρούσα με τρόμο φερ' ειπείν, την ανικανότητα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού όσον αφορά τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν μαγαζιά και έκαναν περιουσίες μέσω εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής. Η "ανικανότητα" είχε κυρίως να κάνει με το ότι μπορεί να άκουγες σε μια τοπική κοινωνία "Έπιασαν τον τάδε ή τον δείνα" για οφειλές προς το Δημόσιο, αλλά τον έβλεπες πολλές φορές και την ίδια μέρα έξω, να συνεχίζει ακόμα πιο αδίστακτος να δουλεύει την επιχείρηση με χειρότερο τρόπο από πριν. Πλέον είχε και δικαιολογία το πρόστιμο που (κακά τα ψέμματα) δεν θα πληρώσει για να μειώσει κι άλλο τους μισθούς στους "μαύρους" εργαζόμενους.

Στις αρχές του Μάη, με την εξαγγελία της απεργίας των εκπαιδευτικών μετατράπηκε σε ελπίδα αυτός ο τρόμος. Είχα την "τιμή" να παραλάβω για συγγενικό πρόσωπο τη διαταγή επιστράτευσης από τον κατάκοπο αστυνομικό που έψαχνε μάταια να εντοπίσει το σπίτι μας και έκρινε χρήσιμο να ξεσηκώσει τη γειτονιά κατά τις 22.30 το βράδυ. Τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα θα άρχιζαν να παίρνουν μια άγρια ομορφιά. Οι αγώνες του πιο προοδευτικού κομματιού της σάπιας αυτής κοινωνίας (με τις εκκωφαντικές εξαιρέσεις του κι αυτό βέβαια), ήταν ο μοναδικός τρόπος να λήξει αυτό το μαρτύριο των τελευταίων χρόνων. 

Δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να πω "τι δεν πήγε καλά" και η ευφορία των πρώτων ημερών, με την καταλυτική συνδρομή των Μ.Μ.Ε. μετατράπηκε σε πανικό για τους εκπαιδευτικούς. Ξέρω και αντιλαμβάνομαι ότι η επιστράτευση είναι αρκετή πίεση για έναν άνθρωπο ο οποίος σε ένα υποθετικό σενάριο έχει 3 παιδιά άνεργα, έχει δει το μισθό του να περικόπτεται κατά 30% και τις ώρες διδασκαλίας να αυξάνονται, ενώ ο ίδιος είναι σε κρίσιμη ηλικία και δεν τον παίρνει να χάσει τη δουλειά του.

Ακριβώς αυτό το υποθετικό σενάριο στον ένα ή τον άλλο βαθμό "έπαιξε" ρόλο στο τι έγινε τελικά... Υπήρχαν πολλά ακόμα να χαθούν όπως φαίνεται και δυστυχώς αποδείχθηκε ότι το κύρος του μοναδικού αδιαμφισβήτητου θεσμού, περισσότερο για τους τύπους, ήταν αρκετά μεγάλο στοίχημα για να παιχτεί στην ιδιότροπη αυτή παρτίδα πόκερ... Εν τέλει, στη μπλόφα αν κάνεις πάσο έχεις το δικαίωμα να μην  ανοίξεις τα χαρτιά σου. Κι όπως φαίνεται ήταν μεγάλη μπλόφα η απεργία των καθηγητών μέσα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2013. Για την Ιστορία, τα στατιστικά της επιτυχίας των μαθητών καθώς και ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων (τουλάχιστον στα θετικά μαθήματα) ήταν αποθαρρυντικός. Τι θα έχαναν λοιπόν αυτά τα παιδιά για τα οποία όλοι οι δημοσιογράφοι "αγανακτούσαν"  με τόσο δακρύβρεχτο ύφος στα τηλεοπτικά παράθυρα; 

Για να μην τα πολυλογώ: Για άλλη μια φορά το "Να μην ξεφτυλιστούμε", που έχει ποτίσει τις ψυχές μας από παιδιά έπαιξε το ρόλο που έπρεπε. Να χαθεί μια μοναδική ευκαιρία να μπει φρένο στη διεστραμμένη κατάσταση που ξεκίνησε να εξελίσσεται με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι...

Το στοίχημα ήταν πολύ μεγαλύτερο για τα οικονομικά συμφέροντα... Πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια στις αρχές της τουριστικής σεζόν; Και πώς θα ρεφάρανε οι ξενοδόχοι με τα δουλικά τους τα σπασμένα της καταστροφικής σεζόν του 2012; Με 100.000 ανθρώπους κάθε μέρα στο Σύνταγμα και τα Προπύλαια, δεν είναι για διακοπές η Αθήνα... 

Το ψέμμα στην ιστορία της αυξημένης τουριστικής κίνησης, κρύβεται καλά πίσω από τις λίστες αφίξεων των αεροδρομίων. Έχει να κάνει κυρίως με την "ποιότητα" (κοινώς το πορτοφόλι) των ανθρώπων που επιλέγουν να κάνουν διακοπές (πλέον) στην Ελλάδα. Δεν γίναμε ξαφνικά ανταγωνιστικοί... Ούτε και πρόκειται με αυτό το μοντέλο ο τουρισμός να αφήσει πίσω του ανάπτυξη. Η εκμετάλλευση με στοιχεία που θα ζήλευε ο Μεσαίωνας, ίσως να είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αναφέρομαι στις προσυμφωνημένες (κρυφές) μειώσεις μισθών στις οποίες προχώρησαν από πέρυσι οι ξενοδόχοι, στη μαύρη εργασία στους χώρους εστίασης και το "τυράκι" της μείωσης του ΦΠΑ. Ανάπτυξη με μπύρα και σαλάτα δεν θα δούμε ούτε σε 400 χρόνια. Το μόνο που θα δούμε, είναι στα ευλογημένα από Ήλιο και θάλασσα ελληνικά νησιά, να υπάρχει έλλειψη πόσιμου νερού για να γεμίζουν οι πισίνες. Αλήθεια, τον τουρισμό τον θέλουμε, τις κλίνες τις έχουμε... Υποδομές για να υποστηρίξουμε όλον αυτόν τον κόσμο, ΕΧΟΥΜΕ ή εγώ είμαι παρανοϊκός;

 Το καλοκαίρι συνεχίστηκε με σοκ, εφόσον πλέον η τρικομματική (;;;) κυβέρνηση είχε στις αποσκευές της την πανωλεθρία μαθητών και εκπαιδευτικών. Λίγο πριν τελειώσουν οι Πανελλαδικές έπεσε το σήμα της ΕΡΤ. Εκεί κάτι δεν πήγε καλά στο σχέδιο... Όπως έλεγε ένας φίλος σήμερα, ο συντονισμός δεν είχε λάβει υπόψιν ότι υπήρχαν στα 5.000.000 των κατοίκων της Αθήνας, 2.000 άνθρωποι που θα έσπευδαν στο Ραδιομέγαρο. Για να το θέσω και σε όρους Θ. Πάγκαλου 0,5% .... Οι αηδίες που ακούστηκαν εκείνη την περίοδο (ιδίως από τους ίδιους ανθρώπους που συντηρούσαν τις "παχιές αγελάδες" της ΕΡΤ) δεν είχαν προηγούμενο. Κι όμως "πες-πες κάτι θα μείνει"... (Το μυαλό σας το κλούβιο μέσα... Τίποτα σοβαρό δεν πρόκειται να μείνει...)

Η μαύρη εικόνα μπορεί να ήταν σοκ για τους καναπεδάκηδες και για τους γηραιότερους, όμως το Internet είχε διαφορετική γνώμη και σήμερα μιλάμε για 94 μέρες "πειρατικής Ελληνικής Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης". 

Σειρά είχαν οι σκλάβοι των Πανεπιστημίων και των ΕΠΑΛ. Δεν θα κάτσω εδώ να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους έπρεπε κάποια στιγμή να γίνει μια αποφασιστική τομή στην Τεχνική Εκπαίδευση που έχει εκφυλιστεί σε μπουρδέλο με πιστοποιητικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο κύβος όμως είχε ήδη ριφθεί και πλέον οι συνέπειες βάραιναν τους ώμους των συνδικαλιστών. 

Ο κλάδος της Υγείας ακολούθησε αργότερα... Μη χαλάσουμε τα μπάνια του Γεωργιάδη... Μαυρισμένος και ηλιοκαμμένος ανακοίνωσε το τέλος της Δημόσιας Υγείας και οι γιατροί σαστισμένοι συνεχίζουν να κάνουν τεχνητή ανάνηψη στο νεκρό οικοδόμημα. Αλήθεια, πόσο ακόμα θα δουλεύει η Δημόσια Υγεία με το φιλότιμο και το στανιό;

Την ίδια ώρα, ο νέος Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, ενημέρωνε μέσω twitter (γαμώ την τεχνολογία μου) για την αποτυχία του συστήματος ηλεκτρονικής υποβολής των φορολογικών δηλώσεων, τους δημοσιογράφους followers μετακυλώντας τις προθεσμίες υποβολής. Φωτιά στα μπατζάκια των φοροτεχνικών, των λογιστών και όλου του συναφιού που αδυνατώντας να θυμούνται τους κωδικούς των πελατών, έβαζαν σε όλους το ίδιο... Κάποια  στιγμή κάποιος θα μπει μέσα σε έναν παράλληλο κόσμο που τα προσωπικά δεδομένα έχουν αξία πέραν του να καλύπτουν τις κακοτεχνίες των δρόμων σε θανατηφόρα ατυχήματα...

Ήμουν σίγουρος ότι οι άνθρωποι απλά είναι ανίκανοι και ηλίθιοι... Έκαναν τα πάντα για να βγούμε όλοι με τις πέτρες. Το έκαναν όμως ευφυέστατα. Με δυσκολία γράφω αυτές τις γραμμές προσπαθώντας να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω καμιά εξαιρετική νοημοσύνη... Ό,τι έχω κάνει είναι με πολλή δουλειά (μπουνταλάς γαρ...)

Συνειδητοποίησα σήμερα όμως, κάνοντας το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση, ότι η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί εντελώς. Όταν σφάζονται άνθρωποι από Τάγματα Εφόδου στην Αμφυάλη (έχει σημασία η γειτονιά), πρέπει με κάθε τρόπο να ξετρυπωθούν τα φασιστοειδή και να ξεριζωθεί με βία αν είναι απαραίτητο αυτός ο Δαίμονας που νεκραναστήθηκε με τις ευλογίες του σάπιου πολιτικού συστήματος. 

Επιπλέον συνειδητοποίησα ότι ο συνεχής βομβαρδισμός από "νέα μέτρα" και ένα σωρό άχρηστες ειδήσεις έκρυβε ευφυέστατα τη βούληση του "μουδιάσματος" και της αναισθησίας στο τραπέζι του χειρουργείου. Άκουσα πρόσφατα τη φράση "Το ξύλο ξεχνάει, το μολύβι δεν ξεχνάει". Μούδιασε λοιπόν όποιον είναι σε θέση να γράψει και βάλε τον να αναλώνεται στο αν θα πρέπει να διδάσκονται τα Αρχαία και τα Θρησκευτικά στο σχολείο. Βάλε τους να γράφουν για τα νέα φορολογικά μέτρα, για τις εφόδους του ΣΔΟΕ στα μαγαζιά που τραγουδάει η Πάολα και ο Τσαλίκης και την αδυναμία του Κράτους να επιβάλλει το νόμο.

Το Ελληνικό Κράτος είναι όπως είπα και στην αρχή, φυσική επέκταση του συνόλου το οποίο διοικεί. Δεν προσαρμόστηκε ο Έλληνας στους αυστηρούς νόμους! Οι νόμοι φτιάχτηκαν για να παραβιάζονται και να δημιουργούν το πελατειακό σύστημα και το λογαριασμό να τον πληρώνει με το αίμα και τον ιδρώτα του ο κάθε κακομοίρης που δεν έχει στον Ήλιο μοίρα. Η κουτοπονηριά του "ας φτιάξουμε ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο" ήταν μεγαλύτερη του "ας πάει να γαμηθεί το Κράτος και θα το κλέβω". Όπως και η κουτοπονηριά του "ας φανούμε ανίκανοι" είναι πολύ ισχυρότερο του "θα πέσουν από μόνοι τους ας κάτσουμε στον καναπέ".  

Δεν πρόκειται να πέσουν επειδή το λες ΕΣΥ από τον καναπέ. Έχουν ξαμολήσει πλέον κι επίσημα τα μαντρόσκυλά τους (λέγε τους Χρυσαυγίτες, εγώ τους λέω φασίστες) να επιβάλλουν τη δική τους ηθική τάξη με το δικό τους ανήθικο τρόπο. Προσεταιρίζοντας άνεργους καθυστερημένους, των οποίων η ψήφος μετράει όσο και η δική σου κουτοπόνηρε αναγνώστη...

Ο χειμώνας έρχεται... Από μετεωρολογικής άποψης θα είναι αρκετά ασταθής και με ακραία καιρικά φαινόμενα όπως τουλάχιστον δείχνει μια εκτίμηση του επόμενου τριμήνου. Όσον αφορά τα γήινα, το χαλί των τύπων έχει ήδη να ξηλώνεται. Δεν θα στηριζόμουν στο αυτόματο ξήλωμά του από κάποια υπερφυσική παρέμβαση που ξαφνικά θα φροντίσει όλα να μπουν σε μια τάξη. Θέλει μια σημαντική απόφαση... 

"Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή..."

Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Οι τύποι και τα προσχήματα άλλωστε έχουν καταρρεύσει κάτω από το ίδιο τους το βάρος. 

Καιρός να ασχοληθούμε με το πραγματικό νόημα αντί για τους τύπους, με την ειλικρίνεια έστω και σε επίπεδο κυνισμού αντί για τα προσχήματα και με την ευσυνειδησία αντί για το φιλότιμο. Σε αυτή τη φάση, το φιλότιμο δε φτάνει...

 

Απάντηση στο "Σκέφτομαι και γράφω" του Αυγενάκη

Το πόσο έχει πέσει πλέον το επίπεδο του πολιτικού λόγου σ' αυτή τη χώρα, το οποίο φαίνεται να έχει άμεση συσχέτιση και με το επίπεδο της επιχειρηματολογίας, ήρθε σήμερα να μου θυμίσει ο βουλευτής Ν. Ηρακλείου Λευτέρης Αυγενάκης, με το άρθρο του που τιτλοφορείται ως «Το ακροβατικό υπερθέαμα των συνιστωσών»

Χρησιμοποιώντας λυτούς και δεμένους στα τοπικά μέσα ενημέρωσης της Κρήτης, προσπαθώντας να πιαστεί από τα μαλλιά του, έγραψε ένα ευφυολόγημα για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ υποθάλπτει την τρομοκρατία. Το δέχομαι ότι κι αυτοί οι δύσμοιροι οι εκδότες, έχουν ανάγκη τα 500-5000 ευρώ που μπορεί να πληρώνει το Κόμμα (εδώ Ν.Δ.) για να φιλοξενήσουν το σκέφτομαι και γράφω του Αυγενάκη, όμως πείτε του ρε παιδιά καμιά κουβέντα για να στρώσει λίγο το γραπτό του λόγο. Εν πάσει περιπτώσει... Δε φταίει αυτός... (μόνο).

Η απάντηση προφανώς δεν είναι δική μου. Έχω πάρα πολλή οργή μέσα μου για να κάτσω αυτή τη στιγμή να απαντήσω όπως του αρμόζει και να τον κάνω να νοιώσει πόσο τιποτένιος είναι, ο ίδιος και οι ψηφοφόροι του. Αναφέρομαι στους ψηφοφόρους του, γιατί κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα πρέπει να κοιτάξουμε και πέρα από τους 300 και να δούμε τη διαφθορά και την πεμπτουσία των λόγων που μας έφεραν έως αυτό το σημείο, στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Και δυστυχώς, πλέον δεν έχουν δικαιολογία όσοι μοιράζονται τα ίδια επιχειρήματα με τον εν λόγω καριερίστα της πολιτικής, που δυστυχώς, απ' όσο βλέπω μοιράζεται το ίδιο κενό στην Παιδεία του με πολλούς από τους ανθρώπους που πραγματικά απειλούν την "κοινωνική ειρήνη" στη χώρα.

Μιλάω για τα ανθρωποειδή της Χ.Α. που καθημερινά σκοτώνουν κόσμο "επειδή έτσι". Μοιράζονται πάρα πολλά οι νεολαίες των Κομμάτων με τη Χ.Α... Ίσως, πλέον να υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι έφυγαν από τα τάγματα εφόδου της ΟΝΝΕΔ και να έγιναν μεταγραφές στη Χ.Α. Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά και ο Δένδιας και ο Αυγενάκης. Έχουν αναδειχθεί στα φυτώρια των κομμάτων κι αυτό είναι προφανές αν σκεφτεί κανείς ότι ο Αυγενάκης αυτοπροσδιορίζεται ως "Τοπογράφος ΤΕΙ" και κάτι "Δομικά Έργα" και κάτι μετεκπαιδεύσεις της πλάκας.

Ας παραθέσω τώρα την απάντηση του Μάνου Χατζηδάκη γιατί αν ακούσω κανέναν να λέει ότι οι Αναρχικοί είναι του ΣΥΡΙΖΑ, πραγματικά θα τον βάλω στη λίστα για ευγονική... Ναι, ευγονικη! Αυτοί μπορεί να έχουν το σκεπτικό "Πες-πες κάτι θα μείνει", αλλά ΕΣΥ δεν έχεις δικαίωμα να αφήνεις τίποτα να μένει στο κεφάλι σου επειδή απλά το ακούς συνέχεια.

 
[...]Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους.

Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση ώστε ο εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους αλήτες –μάγκες που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν, να θορυβούν και να προβάλλουν βίαια τον άρρωστο εαυτό τους. Και αυτή η σύγχυση ευνοεί:
Την κυβέρνηση –την κάθε κυβέρνηση- που φοβάται αντιδράσεις από μη εντεταγμένους σε κομματικές αγέλες νέους –διότι βέβαια οι νέοι αυτοί δεν είναι δυνατόν να τιθασευτούν από τυχόν συμφωνίες ή επιτευχθέντες συμβιβασμούς επί ανωτάτου επιπέδου.
Ευνοεί τα διάσημα πλέον ΜΕΑ-ΜΑΤ και παρεμφερή που συλλαμβάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τον ανύποπτο νέο που διαμαρτύρεται απ’ ό,τι τον ικανό για άμυνα αλήτη που διαφεύγει. Θα σας έχει τύχει να παρευρεθείτε και να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια με πόση ευκολία αλλά και μίσος δέρνεται απάνθρωπα και κακοποιείται ώσπου να μπει στην κλούβα από τις «δυνάμεις διώξεως τρομοκρατίας» ενώ την ίδια στιγμή αυτός που ρίχνει πέτρες ή σπάζει πέτρες καταστημάτων διαφεύγει επιδέξια και ανενόχλητα. Ύποπτα ανενόχλητα πολλές φορές.
Ευνοεί τη μικρή νοημοσύνη και την εύκολη δουλοπρεπή συμπεριφορά των «αγανακτισμένων πολιτών» απέναντι στις εν στολή δυνάμεις εξουσίας. Γιατί έχουν μάθει οι άμοιροι- χρόνια τώρα- στην επιδεικτική δοκιμασία των οργάνων τάξης ευρισκόμενοι κάτω από το αθεράπευτο σύμπλεγμα του «εμείς οι νόμιμοι». Σχεδόν μόνιμη ασθένεια των υπανάπτυκτων συμπατριωτών μας.
Ευνοεί τέλος, τις κομματικές παρατάξεις, που με τη σκόπιμη αυτή σύγχυση, εκδικούνται όσους νέους δεν δέχονται τον- κομματικής σκοπιμότητας- ευνουχισμό τους. Και είναι ενδεικτικό το πόσο στο θέμα των αναρχικών συμφωνούν απόλυτα ΚΝΙτες, ΟΝΝΕΔίτες και νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ. Γιατί και οι τρεις αυτές «νεολαίες» -κατ’ όνομα μόνον- έχουν ένα κοινό μυστικό που τις ενώνει: τον οριστικό ευνουχισμό τους.
Να λοιπόν πώς κατασκευάζεται από τον «λαό» για το «λαό» η εικόνα του αναρχικού, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την εικόνα του ασυμβίβαστου και ζωντανού σύγχρονου νέου ο οποίος εννοεί να διαφυλάξει το βασικό αγαθό της νεότητα του που είναι η έρευνα , η αναθεώρηση και η υπεράσπιση δικαιωμάτων μειοψηφιών. Και επιπλέον να μην αφήσει τη μεταμόρφωση του από την κυβέρνηση ή τα κόμματα σε καθοδηγούμενο αμνό τυποποιημένων ανησυχιών.
Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ανέκαθεν επιδιώκετο ο ευνουχισμός των νέων για να μπορούν οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι -«ο λαός»– να κοιμούνται ήσυχα! Παλιά τους λέγανε κομμουνιστές! Μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε κοίταγε βαθιά ο ηλίθιος κρατικός εξεταστής κι έβγαζε το συμπέρασμα: Είσαι κομμουνιστής: Που δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην ότι είσαι ενταγμένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Απλώς πως δεν είσαι μαζί μας… άρα επικίνδυνος.
Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε η πατρίς πολλών άθλιων φράσεων- μαζί με τις σοφές των ολίγων σοφών. Ο πως εκείνο το άλλο κλασικά φασιστικό, το διάσημο Πας μη Έλλην βάρβαρος. Σήμερα με την «έναρξη του Σοσιαλισμού» στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και που αφορά την έννοια νέος Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός!
Τουλάχιστον εμείς να μη γινόμαστε θύματα τοιούτων αλλαγών. Η να προσέχουμε τι ακριβώς περιέχουν! Σαν νέοι! Σαν αληθινοί νέοι![...]

Μάνος Χατζιδάκις, Μάιος 1985, Ο καθρέφτης & το μαχαίρι, Ίκαρος


. 

Η κβαντική περιγραφή του σύγχρονου Ελληνικού κράτους

Τον τελευταίο καιρό η αλήθεια είναι ότι περνάω δύσκολες στιγμές όταν βρίσκω λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Οι μέρες της αναχώρησης προς Σιγκαπούρη πλησιάζουν πολύ γρήγορα και ευτυχώς το διάβασμα πάει εξαιρετικά. Βοηθάει και το όλο πολιτικό σκηνικό στο να συγκεντρωθώ, καθώς κάθε 3 μέρες φτιάχνω καινούριο συκώτι με τις πιο γιαλαντζί εκλογές που θα πραγματοποιηθούν σε 2 μέρες. Μιλάμε και για πολύ διάβασμα, το γέλιο όμως είναι το κάτι άλλο. Εν τω μεταξύ, το Ελληνικό Κράτος λειτουργεί "κανονικά" (για τα δικά του δεδομένα).

Η γάτα του Schrödinger

 Οι συνάδελφοι φυσικοί μπορούν να αγνοήσουν την παρούσα παράγραφο, η οποία έχει εκλαϊκευτικό χαρακτήρα και να προχωρήσουν στην επόμενη παράγραφο.

Το 1935 ο Erwin Schrödinger διατύπωσε αυτό το διάσημο νοητικό πείραμα, ως προϊόν της περίφημης εργασίας των Albert Einstein, Boris Podolsky και Nathan Rosen (γνωστής ως παράδοξο των EPR), οι οποίοι αρκετά χοντρικά, πρότειναν ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες, υπάρχει η δυνατότητα μέσω μίας κυματοσυνάρτησης να περιγράψουμε την κατάσταση δύο αντικειμένων. Η βασική συνθήκη που πρέπει να ικανοποιείται, είναι το να βρίσκονται τα δύο σωματίδια σε μια κατάσταση εναγκαλισμού (αρκετοί συνάδελφοι χρησιμοποιούν τον όρο "διαπλοκή" και μου αρέσει!!!), όπου το ένα σωματίδιο δηλαδή, "νοιώθει" τρόπων τινά τι ακριβώς συμβαίνει στο άλλο. Το παράδοξο έγκειται στο ότι μαθαίνοντας το τι ακριβώς συμβαίνει με το πρώτο σωματίδιο, μπορούμε να υποθέσουμε με 100% επιτυχία το αποτέλεσμα που θα μας έδινε η μέτρηση στο άλλο σωματίδιο, χωρίς όμως να το μετρήσουμε. 

Σ' αυτό το σημείο η κβαντομηχανική (η οποία τότε ήταν στα σπάργανα), πέρασε μια τεράστια περίοδο κρίσης. Κι επειδή στην επιστήμη η κρίση πάντα μεταφράζεται ως "ευκαρία" και όχι κίνδυνος, προέκυψαν ένα σωρό ενδιαφέρουσες εργασίες τόσο σε επίπεδο καθαρής φυσικής, όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Βέβαια, ακόμα και οι θεμελιωτές της κβαντομηχανικής ένοιωσαν ότι το παράδοξο EPR καθιστούσε τη νέα θεωρία αδύναμη και ακόμα κι ο Einstein ένοιωσε ότι ήταν γελοία τα αποτελέσματα της έρευνάς του.

Ο Schrödinger στη συστηματική αλληλογραφία που είχε με τον Einstein, με σκοπό να κάνουν το μνημόσυνο της κβαντομηχανικής και να αποφασίσουν ότι η νέα θεωρία έλεγε αρλούμπες, πρότεινε ένα νοητικό πείραμα για να καταλάβουμε τη "γελοιότητα" της κατάστασης.

Στο περίφημο πείραμα, θα μπορούσε ένας άνθρωπος να κατασκευάσει ένα κουτί το οποίο να είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο σύμπαν όσον αφορά την κοσμική ακτινοβολία, στο οποίο να τοποθετήσει έναν μετρητή Geiger. Ο μετρητής λόγω της κατασκευής του κουτιού δεν θα είχε ένδειξη παρά μόνο αν άνοιγε το κουτί και θα ήταν συνδεδεμένος με έναν απλό μηχανισμό ο οποίος μόλις ο ανιχνευτής μέτραγε έστω και ένα γεγονός, θα έσπαγε μια φυάλη που περιείχε υδροκυάνιο. Για την οικονομία του παραδείγματος υποθέτουμε βέβαια ότι είναι εύκολο να κλείσει κανείς μια γάτα στο κουτί, καθώς και να φτιάξει το μηχανισμό χωρίς να σκοτωθεί ο ίδιος.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, όσον αφορά την κατάσταση της γάτας, έχει να κάνει με το ότι καθώς είναι κλεισμένη μέσα στο κουτί και δεν μπορούμε να δούμε αν είναι ζωντανή ή ψόφια, η πιθανότητα να είναι νεκρή είναι 50% και άλλη τόση η πιθανότητα να είναι ζωντανή. Λέμε λοιπόν ότι η γάτα βρίσκεται σε μια υπέρθεση των καταστάσεων ζωντανή-νεκρή και μάλιστα με ίσες πιθανότητες. Κι επειδή στην κβαντομηχανική μιλάμε με κυματοσυναρτήσεις, η κυματοσυνάρτηση (Ψ) του συστήματος κουτιού-γάτας, θα έχει την παρακάτω μορφή.

(Οι κατηγορίες των φιλοζωικών εταιρειών ότι οι φυσικοί συνήθως φαίνεται να έχουν μόνο σκύλους, πρέπει να καταγγείλω ότι είναι ανυπόστατες και αήθεις!) 

Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα όχι μόνο δεν έκανε το μηνομόσυνο της κβαντομηχανικής εν μέσω κλαυσίγελων (είχε αρκετά διεστραμμένο χιούμορ ο Schrodinger), αλλά πλέον το παράδειγμά του διδάσκεται στις αρχές των μαθημάτων της κβαντομηχανικής για να καταλάβουν (!!!) οι φοιτητές ότι πρέπει να ανοίξουν αρκετά το μυαλό τους για να δεχθούν τη νέα θεωρία. Το τι σόι ηθική διδάσκονται οι φοιτητές φυσικής, είναι μια τεράστια κουβέντα όπως μπορείτε να διαπιστώσετε.

Γιάλτα: Φεβρουάριος 1945 - Μάϊος  2012

Δεν θεωρώ ότι αξίζει να ασχοληθώ με το αν όντως το Φεβρουάριο του 1945 ο κόσμος χωρίστηκε από τον Chrurchill και τον Stalin (ο Roosevelt είχε δικούς του πονοκεφάλους με τους Γιαπωνέζους) στο θρυλικό εκείνο χαρτάκι. Θεωρώ ότι η κυνικότητα και η αναισθησία είναι οι μοναδικές επιλογές στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, οπότε δεν είμαι πλέον 10 χρονών για να εντυπωσιαστώ ούτε από την κυνικότητα του Churcill ούτε από την αναισθησία του Stalin. Είμαι βέβαιος πάντως ότι τα ντόπια φερέφωνά τους που αιματοκύλισαν τον τόπο στον εμφύλιο και αναδείχθηκαν "ήρωες" (και ταυτόχρονα "χασάπηδες") σίγουρα γνώριζαν ότι η Ελλάδα είχε το περίφημο 70-30 στην επιρροή της.

Ας δούμε όμως πρακτικά πώς εφαρμόστηκε η συμφωνία της Γιάλτας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, η υπέρθεση δηλαδή καπιταλισμού και κομμουνισμού:

1. Το Ελληνικό Δημόσιο υπήρξε για πολλά χρόνια ο μεγιστάνας του συστήματος, με διευθύνοντα Σύμβουλο για κάποια χρόνια τον Σκατόψυχο, 7 χρόνια τους Στρατόκαυλους κι από εκεί και μετά οδηγήθηκε στην ολοκληρωτική καταστροφή της Μεταπολίτευσης. Μεθαύριο βέβαια διεκδικούν ψήφο και οι φασίστες, όμως αυτή είναι απλά η φάρσα που μας κάνει η Ιστορία...
2. Το Ελληνικό Δημόσιο στελεχώθηκε κατά 90% από ανθρώπους οι οποίοι στη δεδομένη εποχή που προσελήφθησαν ήταν κατάλληλοι για τη "δουλειά" που τους ανατέθηκε, δημιούργησαν το δικό τους καθεστώς βολεύοντας ανίκανους ανθρώπους σε θέση ευθύνης (για να κάνουν τα θελήματά τους) και κατά 10% από ανθρώπους οι οποίοι έχοντας φιλότιμο προσπαθούσαν να αποδείξουν με ιδιαίτερο ζήλο ότι το Δημόσιο δεν είναι ελέφαντας.
3. Υιοθετήθηκαν όλες οι παθογένειες του κομμουνισμού. Ιδιαίτερα η γραφειοκρατεία είναι αυτή που ταλαιπωρεί τον μέσο Έλληνα. Δυστυχώς, διογκωμένη γραφειοκρατεία υπάρχει εκεί που πρέπει πάσει θυσία να συγκαλυφθούν φαινόμενα διαφθοράς.  Ο δε συγκεντρωτισμός, εξασφάλισε σε όλο το Μεταπολεμικό σύστημα διακυβέρνησης ότι θα μπορούσε να ελέγξει συνειδήσεις, ψήφους και συνεπώς την εξουσία
4. Από τον καπιταλισμό οι δημόσιοι λειτουργοί καθιέρωσαν στο κεφάλι τους την "νοοτροπία" του ότι το Κράτος (όπως λέγανε επί τουρκοκρατίας "η Πόλη") δεν έχει ανάγκη από τα χρήματα που θα κλέψουμε όσο είμαστε στη δούλεψή του. Κι επειδή είναι και χαζός μεγιστάνας, μπορούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, αφού η Δικαιοσύνη, η Παιδεία και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι επιεικώς ανίκανες να ανατρέψουν την κατάσταση.

Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά. Είναι μια καθημερινή σχιζοφρένεια, όπου από τη μια κατοικείς σε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άλλοι γραφειοκράτες αυτοί), από την άλλη ακούς τον κόσμο να μιλάει για το Κράτος και λες: "Καλά ρε πούστη, αυτοί είναι από άλλη χώρα;"

Δεν μπορεί κανείς να μην το έχει παρατηρήσει αυτό το τελευταίο στην καθημερινότητά του. Αναζητώντας τα αίτια αυτής της διαπίστωσης, κάποιος μπορεί να υποθέσει τα εξής:

Α. Οι Έλληνες απλά είναι καχύποπτοι λόγω του ότι κατά καιρούς εμφανίζεται ο συνωμοσιολάγνος της γειτονιάς στο σπίτι τους και τους έχει κάνει πλύση εγκεφάλου, οπότε η συμπεριφορά του είναι ο μηχανισμός άμυνας που έχει αναπτύξει.

Β. Οι Έλληνες (οι ζώντες τουλάχιστον), δεν έχουν καθιερωμένη την συνείδηση του πολίτη, η οποία συνδέεται με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του στα πλαίσια των νόμων του Κράτους, οι οποίοι υπάρχουν (βεβαίως-βεβαίως) για να εξυπηρετούν τον πολίτη.

Σ' αυτές τις εκλογές, τις πιο νερόβραστες της Ιστορίας, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και οι δύο παραπάνω κατηγορίες. Ιδιαίτερα η πρώτη κατηγορία, είναι που φτιάχνει το καινούριο συκώτι. Τα σενάρια των αεροψεκασμών, του codex alimentarius, της Ελένης Λουκά, του Δημοσθένη Λιακόπουλου, του τύπου που λέει ότι "Αυτά τα ξέρω εγώ και άλλοι 4" κι ό,τι παπαριά μπορεί να φανταστεί κανείς. Το ανησυχητικό είναι ότι όπως μαθαίνω, υπάρχουν συνάδελφοι στα σχολεία οι οποίοι ανακυκλώνουν (ευτυχώς με μυστικοπάθεια) αυτές τις ιστορίες. 

Πραγματικά όμως, ρε παιδιά, μήπως βλέπουμε πολλή τηλεόραση;

Εφαρμογές: Οι μαλάκες και ο τρελός

Η δεύτερη υπόθεση θεωρώ ότι είναι πιο λογικοφανής. Άλλωστε όλοι είμαστε σκυλιά του Παβλόφ και διδασκόμαστε από τις καθημερινές μας εμπειρίες. Για παράδειγμα, την προηγούμενη Παρασκευή, 27 Απριλίου 2012 και περίπου στις 11.30 έγινα μάρτυρας της γαϊδουριάς του Ελληνικού Δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 

Πίνοντας καφέ στο Ρέθυμνο ξαφνικά βλέπω να παρκάρουν απέναντι με το υπηρεσιακό "παπάκι" (ΒΒΡ 155) δύο αγόρια της Δημοτικής Αστυνομίας. Ήρθαν κι έκατσαν ένστολοι, για περίπου μία ώρα (έως τις 12.30-12.45), ήπιαν το καφεδάκι τους και την έκαναν για να γράψουν κανέναν κακομοίρη που δεν έχει πληρώσει το χαράτσι του δήμου στις ελεγχόμενες θέσεις πάρκινγκ.

Σε αυτή τη μία ώρα πέρασαν πολλά πράγματα από το μυαλό μου. Αρχικά το πήρα όλο το πράγμα στην πλάκα. Είπα από μέσα μου, "Ο κλασσικός ο μαλάκας δημόσιος υπάλληλος" σε στυλ Γεωργίου. Δεν με έπεισα όμως και μπήκα καλώς ή κακώς στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά και την αναισθησία τους. 

Τα συμπεράσματα είναι διατυπωμένα σίγουρα στις παρέες, όμως scripta manent:

1. Σίγουρα δεν έχουν επιλεγεί με κάποια αξιοκρατική διαδικασία πέρα από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ο οποίος μοριοδοτεί το πόσες ψήφους έχει η οικογένειά τους και πόσο μεγάλο δόντι έχει η οικογένειά τους.
2. Κανείς δεν μπορεί να τους απολύσει, άρα μπορούν θεωρητικά και όλη μέρα να πίνουν καφέ αν θέλουν. Χάρη μας κάνουν που μας γράφουν όταν παρκάρουμε στις θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης χωρίς χαράτσι.
3. Είναι τόσο γάιδαροι, που σε ώρα αιχμής και με το Ρέθυμνο πνιγμένο από αγροτικά παρκαρισμένα στη μέση του δρόμου, θεώρησαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πάνε για καφέ.
4. Κανένας δεν θα τους "ρουφιανέψει" στις Δημοτικές Αρχές. Ακόμα όμως κι αν το κάνει, ο δημοκρατικά εκλεγμένος Δήμαρχος (με 74% παρακαλώ) θα φανεί μεγαλόψυχος και απλά θα τους επιπλήξει. 

Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο, πραγματικά με διαολίζει. Με την ανεργία στο 22%, με τα παιδιά που είναι μορφωμένα και δουλεύουν σε καφετέριες (αν δουλεύουν) και σερβίρουν λέχρους δημόσιους υπαλλήλους που κάνουν "κοπάνα" από τη δουλειά, πραγματικά, πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι δεν θα βρεθεί ΕΝΑΣ ΤΡΕΛΟΣ να σε βγάλει φωτογραφία και να σε τρέχει ρε αλήτη;

Ποιος είναι αυτός που  σας κάνει πλάτες; Για ποιον ακριβώς δουλεύετε; Πώς μπορεί το Ρέθυμνο με τόση Δημοτική Αστυνομία να είναι πνιγμένο από τις 08.00-21.00 στην κίνηση κάθε  μέρα κι εσείς να πίνετε φραπέ;

Μπήκα στον πειρασμό να τους πετάξω από κάτω, στα βραχάκια. Θεωρώ όμως ότι η βία δεν είναι λύση και ότι οι θάλασσες είναι αρκετά μολυσμένες για τις γεμίσουμε με τα τοξικά απόβλητα του Ελληνικού Δημοσίου. Τουλάχιστον ως πρώτο μέτρο η βία δεν είναι λύση. Γιατί τώρα που θα γίνει η καταγγελία, θα είναι αρκετά ενδιαφέρον το να ληφθεί επίσημη απάντηση από το Δήμο Ρεθύμνου για το περιστατικό και ακόμα πιο ενδιαφέρον να δούμε για πόσο καιρό ακόμα οι τοπικές κοινωνίες θα σιωπούν και θα ανέχονται τους σφετεριστές της Δημόσιας Εξουσίας και του Δημόσιου Χρήματος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Δήμος Ρεθύμνης είναι ιδιαίτερα απαιτητικός στις αξιώσεις του προς τους δημότες, χωρίς όμως να έχει την ευθιξία ούτε καν να ασφαλτοστρώσει τους 4 κεντρικούς του δρόμους μπας και δουν τα αμάξια μας άσπρη μέρα. Όσον αφορά πάντως πολιτιστικές εκδηλώσεις, δράσεις για τη δημιουργία ποδηλατόδρομων και πεζοδρομήσεων είμαστε στάνταρ η πόλη με το μεγαλύτερο ποδηλατόδρομο (σε μήκος) στην Ελλάδα. Και για να τα λέμε όλα, η προηγούμενη "δημοκρατικά εκλεγμένη" Δημαρχία έφυγε με οφειλές που έφταναν περίπου τα 7 εκ. ευρώ σε 25 περίπου χρόνια διαχείρισης. Η νυν Δημαρχία, ήδη έχει ξεπεράσει τα 7 εκ. ευρώ και παρόλα αυτά οι Ρεθεμνιώτες θα τον ξαναψηφίσουν για την ποιότητα ζωής που τους προσφέρει. Να τους χαιρόμαστε. Γιατί προφανώς δεν πρόκειται για το ότι ο Δήμαρχος είναι διεφθαρμένος. Εκλέχθηκε με 74%, πράγμα που σημαίνει ότι πολύς κόσμος τρώει στο δήμο Ρεθύμνης και καλό θα ήταν κάποια στιγμή να καθιερωθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση ότι με την αλλαγή του Δημάρχου θα γίνεται και διαχειριστικός έλεγχος πριν την τελετή παράδοσης-παραλαβής.

Τη θέση των συμπαθέστατων (κατά τα άλλα) αστυνομικών που έφυγαν καβαλώντας το "παπάκι", αφού τους κέρασε το κατάστημα, έλαβε άλλη μαμούνα δημόσιος υπάλληλος τον οποίο έτυχε να γνωρίσω στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Πολιτικό προσωπικό, διορισμένος ως οπλοτεχνουργός... Εν καιρώ ειρήνης, η δουλειά που έκανε ήταν να τσακώνεται με τους στρατιωτικούς προκειμένου να εξαναγκάσει τον Διοικητή να του δώσει άδεια, καθώς το να του επιβάλει ποινή ο Διοικητής θα του γύρναγε μπούμερανγκ. Ο λόγος; Το σωματείο των πολιτικών υπαλλήλων του Στρατού. Αν νομίζετε ότι ξέρετε από συνδικαλιστές, δεν ξέρετε τίποτα αν δεν έχετε γνωρίσει τους ανθρώπους που κάνουν στρατηγούς να τους βαράνε προσοχές... Προσκυνημένοι στρατιωτικοί... Τουλάχιστον εγώ το χρέος μου στην πατρίδα το έκανα όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε μόνοι με έναν από τους πολιτικούς υπαλλήλους και κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε να συνεχίσει αυτό το βιολί όσο τουλάχιστον ήμουν εγώ εκεί. Σιγά μην ασχολιόντουσαν οι πιτσιρικάδες...

Ό,τι μου πούνε τα παιδιά

Και για να φτάσουμε στην ταμπακέρα... Έρχεται η Κυριακή. Η Κυριακή του Λαού, η Κυριακή των εκλογών. Κυκλοφορεί στην "πιάτσα" μια φήμη ότι το 75% περίπου όσον κλήθηκαν για να απαντήσουν σε δημοσκοπήσεις, έκλεισε το τηλέφωνο. Αυτή είναι η διαδικασία της άρνησης από το λαό. Όμως πρέπει να γίνει δημιουργία!

Παλιότερα, ξέραμε τι θα ψηφίσουμε. Ξέραμε, διότι ο παππούς είχε προκόψει κι είχε φάει τη ζωή του να τρέχει για το ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα άλλαζε την Ελλάδα. Όταν σε κάποια φάση (πριν πεθάνει βέβαια) μιλούσαμε για τα κόμματα στα πανεπιστήμια και του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους δεν πρόκειται να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ποτέ στη ζωή μου, αρχικά γέλασε και μετά πήρε ένα ύφος απορημένο. Σαν να αμφέβαλλε για το αν είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Σαν να αμφέβαλλε για το αν τελικά αγωνίστηκε για τα συνθήματα του Αντρέα ή για τη βίλα της Μιμής. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που προδόθηκαν από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κι όχι μόνο ΠΑΣΟΚοι...

Ο πατέρας μου φάνηκε πιο διαλλακτικός σ' αυτές τις εκλογές. Πιο πολύ απελπισμένος βέβαια από αυτά που ακούει όταν ανοίγει την τηλεόραση.

"Ό,τι μου πούνε τα παιδιά θα ψηφίσω! Τόσα χρόνια τους έλεγα εγώ τι να ψηφίσουν και να τα αποτελέσματα."

 Το πρόβλημα όμως δεν είναι το τι θα βγει στις εκλογές. Το πρόβλημα είναι αν τελικά φταίνε οι κυβερνήσεις ή αν πρέπει να ξεκινήσουμε να φερόμαστε ως υπεύθυνοι πολίτες που νοιάζονται για το Κράτος τους όπως νοιάζονται για το σπίτι τους, ή αν θα συνεχίσουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία να συμπεριφερόμαστε σαν μαλακισμένα του Γυμνασίου και του Λυκείου που ψηφίζουν για το 15μελές. Αν θα συνεχίσουμε να συντηρούμε ένα καθεστώς οπαδικό στις προτιμήσεις που δηλώνουμε στην κάλπη, ή αν θα προτιμήσουμε την επόμενη μέρα των εκλογών να ελέγξουμε έμπρακτα την νέα Κυβέρνηση και να εξασφαλίσουμε ότι το πανηγύρι που είχε στηθεί εδώ και 40 χρόνια με τα χρήματα του Δημοσίου (που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε με δυσβάσταχτους όρους) θα τελειώσει τη Δευτέρα.

Θέλουμε Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία και Εργασία για τη δική μας και την επόμενη γενιά. Ας μη δώσουμε φιλί ζωής στα καθάρματα που κυβέρνησαν και διοίκησαν τον τόπο.

Ο ίδιος δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Έχω την επιλογή της καρδιάς που στηρίζω τόσα χρόνια (ΣΥΡΙΖΑ) και την επιλογή του μίσους (ΚΚΕ). Γιατί επιλογή του μίσους;

Έχουμε ταλαιπωρήσει πάρα πολλά χρόνια τη γάτα για να πιστεύουμε ότι είναι ακόμα ζωντανή. Την Κυριακή, δίνουμε τη δική μας απάντηση και κλείνουμε τα αυτιά μας στους εκφοβισμούς των πολιτικών. Ψηφίζουμε για τα παιδιά μας και όχι για εμάς. 

Άλλωστε, αν δεν ψόφησε η γάτα το πιο πιθανό είναι ότι έχει τελειώσει η μπαταρία του μετρητή Geiger κι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Πρέπει όμως ΟΛΟΙ να πάμε να ψηφίσουμε. Θα λογοδοτήσουμε στα παιδιά μας για το τι κάναμε εκείνη την ημέρα.

Ανεπίδοτο

Κύριε Δημήτρη,

Παρά το ότι μεγάλωσα στην Κρήτη, τα ακούσματα που είχα από μικρός ήταν κυρίως από το λαϊκό τραγούδι (λόγω μαμάς) και τα rock των '70s του μπαμπά. 

Η περιέργεια ήταν ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα με τη μουσική, κι ευτυχώς είχα αρκετά ακούσματα για να μπορώ να παίξω (έστω στο επίπεδο που παίζω) το μπουζούκι μου. Δεν πιστεύω ότι θα κατάφερνα να παίξω τίποτα και ποτέ αν δεν είχα νοιώσει το ρυθμό του ζεϊμπέκικου μέσα μου από μικρός. Πρέπει να ήμουν 7 ή 8 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη", τραγουδισμένο από εσάς. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει σε μια κατασκήνωση στο Σούνιο και θυμάμαι έναν κύριο που ήταν ηλεκτρολόγος εκεί να καμαρώνει ότι έχει την κασσέτα μιλώντας με τους υπόλοιπους μεγάλους. Πρέπει να την είχε λιώσει την κασσέτα από την Εθνική μας Μοναξιά...

Ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τι είναι το ζεϊμπέκικο, όμως για να λέει μέσα για Θεούς του Ολύμπου και κομπιούτερ, ήμουν σίγουρος ότι μίλαγε για κάτι πολύ σημαντικό, κι έτσι προσπάθησα να μάθω τους στίχους. Η προηγούμενη απόπειρα απομνημόνευσης στίχων, πρέπει να ήταν σε ακόμα πιο μικρή ηλικία (2 ή 3) με τον Υδροχόο του κύριου Νίκου και του κυρίου Μανώλη. Ομολογουμένως μεγάλη αποτυχία, καθώς έμεινε μόνο το "Χοχό"...

Το 1995 έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου μπουζούκι και την επόμενη χρονιά, το Φλεβάρη του 1996 θυμάμαι ότι άκουσα στο ραδιόφωνο τη "Ρόζα". Η μοναδική κοπάνα που έκανα από οτιδήποτε ήταν εκείνο το Φλεβάρη, για να πάω να αγοράσω (χωρίς να με καταλάβει κανείς) τα δύο πρώτα CD της ζωής μου. Το ένα ήταν το "Στου αιώνα την παράγκα" και το άλλο ήταν το "Hotel California" των Eagles.  Τα έκρυψα για να μην καταλάβει κανείς ότι τα είχα και μετά από καμιά βδομάδα, κάποια στιγμή που όλοι έλειπαν από το σπίτι, έβαλα το CD στη διαπασών. Προσπάθησα να  "βρω" τη Ρόζα στο αρμόνιο, όμως δεν ήταν κανονικό ζεϊμπέκικο... Στεναχωρήθηκα, νευρίασα, ήταν δύσκολο για να το "πιάσω" στο μπουζούκι. Πήγα στο δάσκαλο και του είπα ότι ήθελα να με βοηθήσει να το μάθω. Ο δάσκαλος άκουγε μόνο παλιά ρεμπέτικα και είπε ότι δεν ήταν καλό τραγούδι. Χαρακτηριστικά, είχε πει τότε: "Ρε Μιχαλιώ, αυτό το τραγούδι δεν θα το θυμάται κανείς σε 3 μήνες.".

Δεν του το συγχώρησα και τότε αποφάσισα να συνεχίσω ως αυτοδίδακτος. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν σωστό που σταμάτησα, όμως δεν ήθελα να γίνω μπουζουξής. Αυτό που ήθελα, ήταν να μπορώ την ώρα που άκουγα το τραγούδι, αντί να τραγουδάω όπως κάνουν όλοι οι άλλοι, να μπορώ να παίζω στο μπουζούκι και να παίζω για να τραγουδάτε εσείς,  η κυρία Τσαλιγοπούλου, ο παππούς ο Στέλιος. Άλλωστε, κουτσά στραβά, ο καθένας μπορεί να τραγουδήσει. Κάποιος έπρεπε και να παίζει όταν μεζευόμασταν παρέα μεγάλη στο σπίτι.

Το Νοέμβρη του 1998 τέλειωσαν κάποιες υποχρεώσεις με τις ξένες γλώσσες και είχα περισσότερο χρόνο για να ακούω μουσική που μου άρεσε. Έψαχνα να βρω ένα τραγούδι για πάρα πολύ καιρό και το βρήκα σε ένα δίσκο που μου έκανε δώρο η μάνα μου για τη γιορτή μου. Ήταν οι "Πεθαμένες Καλησπέρες" όπως τις τραγούδησε ο Πασχαλίδης. Τότε ένιωσα ότι άκουσα ένα απίστευτο ζεϊμπέκικο και το έμαθα στο μπουζούκι, περιμένοντας να το ακούσω εκτελεσμένο ως "κανονικό" ζεϊμπέκικο κάποια στιγμή.

 Το καλοκαίρι του 1999 θυμάμαι ότι κατεβήκατε με τον Τσκανή και το Μαχαιρίτσα στην Παλαιόχωρα. Είχαμε τελειώσει τότε την Α' Λυκείου με το φίλο μου το Μαθιό και αποφασίσαμε ότι ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να πάμε στην Παλαιόχωρα όπου γινόταν η συναυλία. Κρατάγαμε ένα CD από τον καθένα για να πάρουμε αυτόγραφο. Την επόμενη μέρα, πετύχαμε τον μόνο Τσακνή σε ένα καφενείο λιγο πριν πάρουμε το λεωφορείο του γυρισμού. 

"Κύριε Τσακνή θα μας υπογράψετε το CD;"

"Βεβαίως λεβέντες μου. Για πού ετοιμάζεστε με τα πράγματα στην πλάτη;"

"Γυρνάμε στο Ρέθυμνο. Ήρθαμε χθες από εκεί  και κάναμε 150 χιλιόμετρα για να δούμε τον Μητροπάνο."

Πέθανε στα γέλια ο Τσακνής. Ο φίλος μου ντράπηκε... "Τι του είπες ρε μαλάκα του ανθρώπου;" Ήξερε όμως κι αυτός ότι αστειευόμουν κι ότι θα ήταν αρκετό για μένα το αυτόγραφο του Τσακνή. 

Η επόμενη φορά που σας είδα, ήταν σε κάποιο φεστιβάλ της ΚΝΕ, τότε που δεν είχα απογοητευτεί ακόμα εντελώς με το ΚΚΕ και δεν είχα μυαλό στο κεφάλι μου. Ήμουν πλέον φοιτητής και ευτυχώς είχα παρέα για να παίζουμε μουσική όλοι μαζί. Παλέψαμε να μάθουμε τη Ρόζα... Αρκετές φορές. Μόνο ο Φώτης κατάφερνε να πιάσει κάτι στο μπουζούκι του. Ο Κώστας, ο Διονύσης κι εγώ απελπιζόμασταν... 

Ήρθαμε με μια παρέα στην Ακτή Πειραιώς το 2005, τότε που όλοι έλεγαν ότι δεν είστε καλά, να σας δούμε. Έτυχε να κάτσουμε κοντά επειδή κάποιοι είχαν ακυρώσει. Ήταν σαν όνειρο... Ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη τη βραδυά. Θυμάμαι ότι βγαίνοντας κάποιος είπε "Δεν μπορεί να τραγουδήσει.... είναι στα τελευταία του ο Μητροπάνος". Και τότε συνειδητοποίησα ότι  κυκλοφορούν αρκετοί μαλάκες στον κόσμο. 

Το ένοιωθα ότι θα μπορούσα να σας ξαναδώ. Κι όντως πέρυσι το καλοκαίρι με την παρέα μου, ήρθαμε στο Ηράκλειο να σας δούμε με τον Μπάση και τον Κότσιρα. Ένοιωσα ότι  ήμουν σε εκκλησία. Αν μη τι άλλο, ήσασταν και οι τρεις εξαιρετικοί και ξέρω ότι οι διοργανωτές δεν περίμεναν τόσο κόσμο. Άνετα το γκρεμίζαμε το Παγκρήτιο εκείνο το βράδυ του Ιούνη τόσο που είχε στριμωζτεί ο κόσμος στο ένα μόνο πέταλο του γηπέδου...

Είναι τιμή μου που σας είδα από κοντά. Είναι τιμή μου που άκουσα τα τραγούδια σας και τα τραγούδησα με την παρέα μου. Είναι πολύ άσχημη η σύμπτωση με τον Παπάζογλου. Ακριβώς ένα χρόνο μετά... Θυμάμαι ότι 26 Απρίλη (Μ. Σάββατο)  είχε πεθάνει και ο Τόκας το 2008. Φαίνεται κάθε άνοιξη θέλει "φόρο" για έρθει κι έτσι μαζεύτηκε καλή παρέα εκεί ψηλά. Ζείτε όλοι στις καρδιές μας και θα φροντίσουμε να μείνετε Αθάνατοι.

Άλλωστε, το ροκ το ελληνικό θα 'ναι ζεϊμπέκικο...

Χθες όλα ήταν λίγο καλύτερα...

Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ο Νοτιάς με την αφρικανική σκόνη που θα φέρει για να σηματοδοτήσει και τούτη την άνοιξη. Αυτή η άνοιξη είναι περίεργη. Πέρασε ένας πολύ βαρύς χειμώνας από πάνω μας και νοιώθω ότι οι ψυχές μας κόλλησαν στο χειμώνα.

Η ιδιόχειρη επιστολή του 77χρονου αυτόχειρα

Σήμερα θυμήθηκα όλες τις κρύες μέρες αυτού του χειμώνα. Έμεινε για λίγη ώρα στο μυαλό μου η εικόνα της πόλης του Ηρακλείου, το οποίο επισκέφθηκα στα μέσα του Φλεβάρη για τα γενέθλια της φιλιότσας μου. Ο σύντεκνός μου είπε μια φράση που δεν θα την ξεχάσω: "Στην Κατοχή ο κόσμος δεν έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει. Σήμερα τον αναγκάσανε να ψάχνει..."

Μιλάμε ξανά για τη γενιά της Κατοχής. Σήμερα ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός είχε την αξιοπρέπεια, επειδή δεν μπορεί σ' αυτή την ηλικία να πολεμήσει, να δώσει τέλος στη ζωή του. Βαρύς χειμώνας...

Πόσο αποφασισμένος μπορεί να είναι κάποιος για να πει ότι "Εφόσον δεν έχω τη δυνατότητα να πολεμήσω, καλύτερα να σκοτωθώ μοναχός μου". Θυμήθηκα μετά, τα χιονισμένα βουνά του Ζαλόγγου που επισκέφθηκα τα Χριστούγεννα για το χατήρι της γυναίκας. Υπάρχουν εκεί ακόμα οι Σουλιώτισσες να μας θυμίζουν ποιο είναι το χρέος μας. Και όχι, δεν είναι η αυτοχειρία! Είναι το να χώνεσαι σε κάθε τσογλάνι που στο παίζει "ορθολογιστής" και έχει το ύφος "Εεε, μα το Δημόσιο ήταν σπάταλο και τώρα πρέπει να πληρώσουμε όλοι". Υπάρχουν άνθρωποι που τήρησαν το δικό τους κομμάτι της συμφωνίας του κοινωνικού συμβολαίου που υπέγραψε με στόμφο η Μεταπολίτευση. Η αποτυχία εκπλήρωσης των δεσμεύσεων από τη μεριά του κράτους δεν μπορεί συνέχεια να αποδίδετα στα "λαμόγια που λυμαίνονται το δημόσιο τομέα". Συνειδητά χτίσατε έναν μηχανισμό ελέγχου που όμοιό του δεν έχει κανένα κράτος σε κανένα από τα 12 σύμπαντα. Κι αυτό το αναγνωρίζουν οι πάντες.

Ρε! Άντε και γαμηθείτε όλοι μαζί! Επίτηδες δεν ανοίγω τα πορνοκάναλά σας. Επίτηδες δε διαβάζω τις κωλοφυλλάδες σας. Πήρε περίπου 12 ώρες στο σύστημά σας το να αρχίσετε να προσβάλλετε συστηματικά τη νοημοσύνη μας. Κι αύριο πρωί πρωί, ξέρετε εσείς. Χαιδέψτε λίγο τον κόσμο για τις δύσκολες στιγμές που περνάει... Ήδη, ανακαλύπτετε νέους ευφάνταστους τρόπους για να χρυσώσετε το χάπι και τρέμετε στην ιδέα του να μην ολοκληρώσετε τη δουλειά που σας ανέθεσαν τα αφεντικά σας.

Είδα και την Αννούλα κάπου να ξεκατινιάζεται με τον Καμμένο. Τα τσιράκια της το πλάσαραν όπως ήθελαν (μη χαλάσουν το image της Σιδηράς Κυρίας). Η γλώσσα του σώματος όμως, έδειχνε ότι έχει φοβηθεί. Τη βγάλανε από το Υπ. Παιδείας και τη στείλανε στο Υπ. Ανάπτυξης για να διαπιστώσει ιδίοις όμασι πόσο σάπιος είναι ο μηχανισμός που έφτιαξαν όλοι μαζί εδώ και 35 χρόνια...

Ύστερα διάβασα αυτό.

Έχετε καταλάβει ότι πλέον μιλάμε για πόλεμο. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος υπογράφει επώνυμα αυτή τη μαρτυρία, προφανώς το καθιστά αληθές. Άλλωστε, και απατεώνας να είναι δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει τις "κυβερηντικές πηγές", τους "κύκλους" του κάθε αρχιδιού που είναι Εθνοπατέρας (μη χέσω) ούτε τους ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΥΣ δημοσιογράφους που κάθε μέρα μας βομβαρδίζουν με την αλήθεια ΣΑΣ. Έχω το δικό μου σχόλιο στο κείμενο όμως κι ελπίζω απλά να είμαι απαισιόδοξος.

Γράφει κάπου "Έστω, να βρει μια δουλειά να βγάζει 30 ευρώ τη μέρα". Λες κι είν' εύκολο κι εσύ. Ανοίξτε μωρέ καμιά εφημερίδα και δείτε τι δουλειές ζητάνε... "Συνεργάτες", "Επιχειρηματικές ευκαιρίες", "Σίγουρα κέρδη με δουλειά από το σπίτι". Χίλιες φορές καλύτερα το πεζοδρόμιο ρε βλάκες. Γιατί το πεζοδρόμιο, είναι η έντιμη, ειλικρινής και ρεαλιστική επιλογή στην εποχή που ζούμε. Θέλει πολλά κιλά αρχίδια για να αφήσεις το παιδί σου και τον άντρα σου σπίτι και να πας να δουλέψεις στο πεζοδρόμιο και ο άνθρωπος της πιάτσας (ο αξιωματικό υπηρεσίας) το εκτίμησε και σοκαρίστηκε όταν το διαπίστωσε.

Είναι η κοινωνική συνοχή ο στόχος τους. Και ναι, όσοι έχουμε την τύχη να είμαστε σε δυνατές οικογένειες έχουμε αποκούμπι, όσο κι αν νοιώθουμε άσχημα που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να ανοίξουμε δικό μας σπίτι. 

Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι όμως. Θα σταθούμε δίπλα στους δικούς μας ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, έμπρακτα, αποφασιστικά.

Λύπη στα δυο, λύπη μισή άλλωστε....

Κακές παρέες

Ανάμεσα στις κατηγορίες που δέχθηκε η γενιά μου από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, υπήρξε η ταμπελοποίησή μας ως "απολιτίκ". Για μια αρκετά παρατεταμένη περίοδο, τουλάχιστον από το 1995 έως το 2006 οποιοσδήποτε ήταν από 18 έως 30 άκουσε τουλάχιστον μία φορά (αν ήταν τυχερός) στη ζωή του από πολύ κοντινά του πρόσωπα ( συνήθως γονείς ή παππούδες) ότι είμαστε η "γενιά του φραπέ" που όλη μέρα βολοδέρνει στις καφετέριες και περιμένει να πάει 01.00 τα ξημερώματα για να βγούμε στο club.

Για ένα σημαντικό ποσοστό θα μπορούσε κανείς να πει ότι ισχύει. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν για καλό σκοπό, πόσο μάλλον όταν καλλιεργούταν συστηματικά αυτή η νοοτροπία. Είμαι σίγουρος, ότι οποιοσδήποτε έχει νοιώσει ότι έχει αδικηθεί στη ζωή του, στην ανάγκη να βρει κάποιο στήριγμα πέρα από τον στενό κοινωνικό του κύκλο συνήθως απογοητεύεται πριν καν προσπαθήσει και ο λόγος είναι ότι  η πλύση εγκεφάλου που δεχθήκαμε ήταν αρκετή για να απαξιώσουμε στη συνείδησή μας τις έννοιες της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης και σε πολλές περιπτώσεις της παρέας.

Μετά από μια πολύ κουραστική μέρα, αλλάζοντας τα κανάλια μην μπορώντας να βρω κάτι που να μη με κάνει να κοιμηθώ πριν τις 22.00, έπεσα στη ΝΕΤ και άκουσα τον Πορτοκάλογλου να λέει για μια ηχογράφηση που έκανε με τη Νατάσσα Μποφίλιου σε στυλ δεκαετίας του '60, που όλη η ορχήστρα μαζευόταν για να κάνει την ηχογράφηση. Η εποχή και οι ρυθμοί της έχουν κάνει πιο εύκολο το να γίνεται η ηχογράφηση κάθε οργάνου ξεχωριστά και στο τέλος οι μουσικοί παραγωγοί με τη βοήθεια της τεχνολογίας να μας δίνουν τον αψεγάδιαστο ήχο. Ανάμεσα στα άλλα που είπε, ήταν ότι ένοιωσε μετά από πολύ καιρό ότι πέρασε πολύ καλά σε μια ηχογράφηση γιατί ένοιωσε ότι ήταν σε μια παρέα και διατύπωσε την άποψη ότι οι μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού πενταγράμμου δημιουργήθηκαν μέσα σε παρέες. Συμφωνώ απόλυτα! Τα τραγούδια του Λοϊζου και του Χατζηδάκη, του Θάνου Μικρούτσικου και του Μάριου Τόκα, ήταν αποτέλεσμα της "ζύμωσης" που διεξάγεται σε μια παρέα. Λίγοι ήταν οι "μονήρεις" που πέρασαν στην Ιστορία, όχι μόνο της μουσικής αλλά και της ανθρωπότητας.

Θυμήθηκα πόσο καλά περνάγαμε με την παρέα μου στην Αθήνα και πόσο σημαντικά ήταν τα πράγματα που καταφέραμε όσο καιρό ασχοληθήκαμε με το φοιτητικό συνδικαλισμό. Θυμάμαι που μας κατηγορούσαν τα τσιράκια των κομμάτων για το ότι δεν είχαμε πολιτικό υπόβαθρο (αφού είχαν αποτύχει να μας κολλήσουν όλες τις υπόλοιπες ταμπέλες) και ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι διότι είμαστε μια "παρέα". Στα παπάρια μας! Κάποια στιγμή, ίσως σύντομα μιας και πλησιάζουν φοιτητικές εκλογές και τότε όλα ζωντανεύουν στο κεφάλι μου, θα προσπαθήσω να αφηγηθώ τι περάσαμε από το 2004 έως το 2007 μαζί με αυτή την παρέα, για να διεκδικήσουμε αυτονόητα πράγματα. Κάναμε μια πρόβα για την επανάσταση του αυτονόητου που όπως όλα δείχνουν έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα ή μήπως απλά πουλήσαμε λίγη τρέλα; Ένα είναι το σίγουρο: Άξιζε τον κόπο και άξιζε να μάθουμε ακόμα και με τον σκληρό αυτό τρόπο, αυτό που είχε πει ο πατέρας μου κάποια στιγμή που του έλεγα τα κατορθώματά μας: "Σε όλες τις αλτρουιστικές προσπάθειες, πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένας που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί με το χειρότερο τρόπο τον κόπο των υπολοίπων".

Κοιμάμαι ήσυχος για το ότι δεν εκμεταλλεύτηκα για όσο διάστημα ασχολήθηκα με τα κοινά, κανένα από τα "προνόμια" που ΓΝΩΡΙΖΩ ότι απολαμβάνουν όσοι έτυχε να δουν αυτό το σάπιο σύστημα από τόσο κοντά. Μπήκαμε μέσ' στα σκατά, κι αν εξαιρέσουμε την απογοήτευσή για το πώς τέλειωσε αυτή η ιστορία, βγήκαμε ΚΑΘΑΡΟΙ.

Το βρήκα σε μια γωνιά του δίσκου μου και το βάζω εδώ. Σε τουλάχιστον 5 από την παρέα θυμίζει διάφορα σκηνικά...

"Το edra.ntua.gr κλείνει

Μετά από μια κουραστική εξεταστική ως αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών του Φοιτητικού κινήματος και άλλων εσωτερικών λόγων, η ομάδα ανάπτυξης της Ιστοσελίδας της ΕΔΡΑς αποφάσισε ότι δεν υπάρχει νόημα στο να προσπαθεί κανείς να συντηρεί μια σελίδα που να περιέχει συνδικαλιστικές διαμάχες και διενέξεις.

Αποφασίσαμε λοιπόν, μαζί με την απόσυρσή μας από τα συνδικαλιστικά τεκταινόμενα της ΣΕΜΦΕ (εννοώντας τον κλαυσίγελο των Γενικών Συνελεύσεων, την κακομοιριά των εκλογικών διεργασιών και την αφασία της  κατ’ ευφημισμόν «πολιτικής ζύμωσης»), να αφήσουμε κάτι για τους φοιτητές της Σχολής που θα έχει συνέχεια ανεξάρτητα από την ΕΔΡΑ ή οποιοδήποτε σχήμα / παράταξη.

Δεδομένου δε ότι το «παιδί» της ομάδας ανάπτυξης άξιζε πολλά περισσότερα από το να είναι ο «κράχτης» για την ΕΔΡΑ, μετά από φαινόμενα που διόλου τιμούν όσους «έφτιαξαν» ή «ξεκίνησαν» την ΕΔΡΑ αποφασίσαμε να μεταφερθούμε σε ένα χώρο που θα συντηρούμε με δικά μας έξοδα, χωρίς να έχουμε ανάγκη το domain που παρέχεται στις παρατάξεις.

Έτσι λοιπόν σιγά-σιγά θα μεταφερόμαστε στο www.semfe.gr. H σελίδα της ΕΔΡΑς θα παραμείνει για λίγο καιρό ανοιχτή, μέχρι δηλαδή να αποφασιστεί εάν η ΕΔΡΑ θα παραχωρήσει τη βάση δεδομένων, (λέγε με «παλιές δημοσιεύσεις του forum») που αφορά τα μαθήματα και τις εξετάσεις ή αν θα ξεκινήσουμε από το μηδέν.

Στο νέο χώρο δεν θα έχουν δικαίωμα δημοσίευσης οι επισκέπτες για λόγους που έχουν να κάνουν με το ότι δεν έχει νόημα το να κρατήσει κανείς ανοιχτό το πεδίο για άτομα που έδειξαν ότι δεν τους αξίζει να έχουν καμία σχέση με αυτό που λέγαμε www.edra.ntua.gr  .

Ευχόμαστε στην εναπομείνουσα ΕΔΡΑ καλή συνέχεια με τις επιδιώξεις της. Έχουμε αφήσει κι εμείς το λιθαράκι μας αλλά προφανώς ορισμένοι γνωρίζουν μόνο να καρπώνονται και όχι να προσφέρουν στην Ομάδα. Υπάρχουν πολλά για να γίνουν για τη ΣΕΜΦΕ και δεν είναι αναγκαία συνθήκη η συνδικαλιστικοποίηση όλων των φοιτητών. Αρκεί να υπάρχει όρεξη και μεράκι.

Εκ μέρους της Ομάδας ανάπτυξης Ιστοσελίδας

drcypher, Wizard, el_Greco, sparc, xaplas, Neo"

Εκείνη την εποχή θυμάμαι ότι πέρασα μια εποχή πλήρους άρνησης, μηδενισμού για τα πάντα και ίσως να είχα πέσει και σε κατάθλιψη. Παρηγοριά αναζήτησα στα "ναρκωτικά". Προσπάθησα να μειώσω τα μαθήματα που χρώσταγα, κάηκα με διάφορα παιχνίδια, κοιμόμουν ελάχιστα, πήρα 4-5 κιλά και με τα πολλά ήρθε η άνοιξη. Τότε αποφάσισα ότι αν ήταν να παίζω παιχνίδια, θα πρέπει τουλάχιστον να έρχομαι σε αλληλεπίδραση και με κόσμο, οπότε δημιούργησα λογαριασμό στα www.hattrick.org, www.sokker.org, www.footstar.com (κολλημένος με τη μπάλα) και τo www.the-west.gr.

Γνώρισα κόσμο, σε πολλά παιχνίδια κάναμε τη διαφορά ως Ελληνική Κοινότητα, σε κάποια έγινα διαχειριστής κι όσο ανούσιο κι αν φαίνεται το Online-Gaming σε web browser games ειδικά, ε, λοιπόν εμένα κάτι μου έκανε και μπορώ να πω με βεβαιότητα ένα μόνο πράγμα: Νοιώθω περήφανος που όταν δεν παίζονται λεφτά, δόξα, γυναίκες  και λοιποί πειρασμοί στους οποίους υποκύπτουν αρκετοί μαλακοκόβληδες, έχουμε ως λαός την ικανότητα να διαπρέψουμε. Εξηγούμαι: Όλα αυτά τα παιχνίδια, για τους μη-γνώστες του είδους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Πρέπει με σοβαρότητα και μεθοδικότητα να εκμεταλλευτείς τους κανόνες προς όφελός σου. Ε, σε αυτό το τελευταίο είμαστε μανούλες και με πολύ μεγάλη χαρά μου θα σας πληροφορήσω ότι αυτή τη στιγμή που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές, υπάρχουν τριγύρω σας άνθρωποι με τρομερές οργανωτικές και ηγετικές ικανότητες (ο καθένας με τη δικιά του προσέγγιση πάντα) οι οποίοι αναλαμβάνουν υπεύθυνα στον ελεύθερό τους χρόνο να υπερασπίζονται την Ελληνική Κοινότητα (στα πλαίσια πάντα του εκάστοτε παιχνιδιού). 

Νοιώθω τυχερός που γνωρίζω ότι σε ακραίες συνθήκες υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους μπορείς να στηριχτείς αν τους επιλέξεις προσεκτικά. Κατά πάσα πιθανότητα, κι όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως, αυτός που θα κάνει το "ψηστήρι" ( ο στρατολόγος) για να μπεις στην ομάδα είναι αυτός που μόνο αυτό ξέρει να κάνει καλά και  καλό είναι αφού μπεις στην ομάδα να τον γράψεις στα @@ σου.Στην ομάδα όμως των στρατολογημένων υπάρχουν τρομακτικές πιθανότητες να βρεις ανθρώπους που συμμερίζονται τις ίδιες αγωνίες με εσένα και θέλουν να παλέψουν γι' αυτές. Είτε αυτό είναι το να κερδίσουν σε ένα διεθνές τουρνουά στο παιχνίδι, είτε αυτό είναι το να εξασφαλίσεις επαγγελματικά δικαιώματα για τη Σχολή σου.

Αρκεί να έχετε όρεξη και μεράκι. Ναι, χρειάζεται κι η υπομονή. Και σίγουρα θα μπουν εμπόδια πολλά. Ο προορισμός όμως είναι γλυκός και γι' αυτό, στο δύσκολο ταξίδι η καλή παρέα είναι που κάνει τη διαφορά.